Pamukkale

De beroemde kalkterassen van Pamukkale

Van op onze verlaten camping in Selçuk (Efeze) hebben we koers gevat richting Pamukkale. De reisgids (Trotter) had ons gewaarschuwd voor de enorme toeristenstromen daar, en van op een (zelfs grote) afstand zagen we de bussen al staan en zagen we de mensen als mieren krioelen, bovenop de kalksteenterrassen.



We zochten dan maar, alweer, een verlaten “landelijke” camping op in een klein dorp, een paar kilometer verder. Deze moet ooit dienst hebben gedaan als een soort van pension waar je kon komen genieten van de natuurlijke warmwaterbaden. Nu was er enkel nog maar wat vergane glorie van over. Maar we kregen wel een zeer hartelijke ontvangst van de pater familias, op papier, en de echte, zijn vrouw :-), en de talrijke andere Turkse, vooral oudere, gasten. Ze maakten ons in gebrekkig Duits, met een mengeling van Turks en Engels, duidelijk dat het bij hen “billiger” was dan “oben” waar het “tauer” was. We vermoeden dat de gemiddelde toerist in Pamukkale maar al te graag wat extra betaalt voor wat meer comfort, maar wij moeten ons al oefenen in een minimum aan voorzieningen. In de namiddag brachten we een bezoek aan de archeologische vindplaats in Pamukkale. Terwijl dit bij de meesten van ons, misschien slechts enkel bekend is om de warmwaterbronnen die sinds duizenden jaren langs een steile rotswand naar beneden stromen, en de berg veranderd hebben in een verkalkte waterval, is er ook een indrukwekkende necroplis met meer dan duizend graven terug te vinden, een agora , een goed bewaard theater, en natuurlijk de overblijfselen van de thermen uit de Romeinse tijd, toen de stad nog Hiërapolis heette. Wij brachten er een aangename namiddag door.



Een straat in Hiërapolis



Japanse toeristen, altijd bereid tot een kiekje

Toen we de volgende morgen uit onze daktent klauterden, zaten er wel twintig oude Turkse vrouwtjes rond onze auto te wachten op een busje dat hen naar de stad zou brengen. Onder hun goedkeurende blik genoten we van een ontbijt in volle zon. Nadat ze allemaal vertrokken waren, wou de pater familias per se dat we samen met hem en zijn familie ontbeten, nog eens! Eerst was er enkel thee, en toen bood hij ons vers “geplukte” honing aan, zo uit de bijenkorf gehaald de vorige dag, het was als een engeltje dat op je tong *****

De verdere weg leidde ons dwars door de dorre Anatolische hoogvlakte, langs de vroegere karavaanroute tussen de Turkse stad Konya en Perzië. Om de circa 40 km, dat is de afstand die een kameel aflegde per dag, vind je hier de resten van de vroegere karavanserais. Als “echte” nomaden overnachtten we op een camping vlakbij de best bewaarde karavanserai in de streek, die van Sultanhani. We werden er alweer hartelijk ontvangen door een perfect Frans sprekende Turkse zakenman. Dat van die zakenman is onze interpretatie. Hij stond aan het hoofd van een coöperatieve die tapijten maakte en herstelde. Hij deed niets anders dan met zijn gsm belangrijke en minder belangrijke telefoontjes plegen, en hij reisde veel naar België en Frankrijk, om zijn tapijtenbusiness, die momenteel minder goed draaide, te promoten. Hij nodige ons uit om een glas met hem te drinken. Hij was al aardig begonnen, met twee Duvel-uitziende flesjes, Efes-bier van elk 50cl. Wij dachten het bij thee te houden, maar hij zei dat we ons het beste zouden opwarmen voor de koude nacht, met een shotje raki. We hebben uiteindelijk de hele avond raki gedronken…en hij ondertussen halve liters Efes… Ondertussen had één van zijn vrienden ons vervoegd en de conversaties (gemengd Frans, Engels en Turks) werden steeds levendiger, het ging van politiek, over voetbal en andere sporten, tot zelfs seks!? De vriend van de zakenman had een eigenaardige overpeinzing wat betreft raki, Russische vrouwen en seks, maar die zullen we maar voor onszelf houden… :-) Ondertussen “verstoorde” de oproep van de imam tot het gebed, enkel in geluidsdecibels, het gesprek… Van tegenstellingen gesproken…

Na een smakelijk ontbijt met onze Turkse gastheer-zakenman en een bezoek aan de karavanserai, reden we verder oostwaarts, naar Cappadocië.