Ambulancier Jeroen in actie

Een "dirty" track bracht ons van Tsavo naar Malindi aan de kust. We bezochten Hell's Kitchen. Een vulkaanuitbarsting miljoenen jaren geleden leidde tot een instorting van de bodem die nadien erodeerde door water en wind waardoor een grillige canyon ontstond van zachte kalksteen in roze en rode tinten.

Die nacht zetten we onze tent op aan een ecocamp, dat grensde aan een klein dorpje. Een leuke plek en we dachtten ons, na de hete rit in de auto en een bushcamp zonder douche, een ecodouche te kunnen nemen. Geen water, dus het werd een koude douche met de douchezak. Niets vergeleken bij wat ons de volgende morgen te wachten stond. Eén van de eigenaars kwam ons vertellen dat een meisje (25à30 jaar) in het dorp al een week ziek was en naar het dichtsbijzijnde ziekenhuis zou moeten gebracht worden. Niemand in het dorp had een auto en het meisje was zo zwak dat ze de 5km naar het busstation niet aankon (en al zeker niet de rit in een overvolle minibus)...

De ambulancier in Jeroen kwam terug naar boven. De situatie drong pas echt tot ons door toen we de wagen zo dicht mogelijk bij haar hutje parkeerden. De dorpelingen dienden haar met 3 te dragen naar de auto?! Ze was kortademig en haar beide voeten waren sterk gezwollen. Eigenlijk is in onze auto maar zitplaats voor 2 personen maar ik kon me voor 20km wel even op de koelkast zetten in een vrij oncomfortabele positie. Er wilden echter nog drie andere familieleden mee: de echtgenoot, de vader en de moeder van het meisje, die een bundeltje bij zich droeg. Toen we wat dichterbij kwamen zagen we dat het een baby was (ze vertelden ons dat hij nog maar 22 dagen oud was). Aangezien de mama al enige tijd ziek was, zag de baby, volledig afhankelijk van moedermelk, er ook niet al te best uit. We schoven onze bagage op en maakten achteraan in de auto plaats voor deze drie mensen (met baby) en een vierde, die als tolk meeging. Géén van de drie familieleden sprak Engels en enkel de echtgenoot wist de weg naar het ziekenhuis...

Het werden de langste 20 km van onze reis. Het meisje kreeg de hele tijd bijna geen lucht en hing op het dashboard naast Jeroen de hele tijd te puffen en ik was vooral ongerust over die vier andere mensen achterin de auto, zonder houvast op de Keniaanse wegen vol vluchtheuvels, en met een piepkleine baby in hun armen... We raakten veilig en snel in het ziekenhuis en Jeroen deed de nodige moeite zodat het meisje zo snel mogelijk door een "medical officer" (geen dokter) kon worden gezien. De wachtzaal van het grote districtshospitaal zat vol met geduldig wachtende vrouwen en huilende kinderen. Sommigen met vrij simpele (naar Westerse normen) te verzorgen wonden. En er waren slechts 2 medical officers aan het werk (in dezelfde kamer). Het voorval maakte veel indruk op ons en toont nog maar eens aan dat medische hulp niet voor iedereen ter wereld even vanzelfsprekend is.