De hel van Caïro... en van Egypte...

Oorspronkelijk ontstaan aan de Nijldelta, is deze stad intussen als een kankergezwel, uitgedeind, met alle gevolgen vandien. Rijden in Caïro is gekkenwerk. Er zijn vakken aangeduid op de snelweg en andere wegen, maar dat houdt niemand tegen (en zeker geen taxichauffeurs) om zich al toeterend een weg te banen. En wie een gat ziet, die duikt erin :-) Tijdens de spitsuren (altijd) sta je urenlang stil. Wij namen steeds een taxi naar de binnenstad en terug, en ook al lag de camping maar 6 km van de ambasssades, toch spendeerden we gemiddeld twee uur, enkel, in een taxi.

De meeste taxichauffeurs staan trouwens te springen om hun rijvaardigheden tentoon te spreiden. Bij de helse taxirit waarvan sprake in een eerder bericht, raasden we aan 160km per uur in druk verkeer, al zigzaggend, richting camping, in het donker. Het was net als racen in een computerspel, want je ziet ook steeds mensen op zeer korte afstand opduiken voor de taxi, die hun leven wagen om de straat over te steken.

Taxichauffeurs kennen trouwens NOOIT de weg. Meestal rijden ze eerst wat toertjes, alvorens jan en alleman op straat tegen te houden, of al rijdend in de file, om de weg te vragen. Na een hint van ons, bellen ze de baas van de camping op, die zo vriendelijk was ons een visitekaartje in het Arabisch te overhandigen, met adres en telefoonnummer! We gaven het kaartje meestal onmiddellijk af, maar alvoor ze op het idee komen om dat telefoonnummer op te bellen, zodat iemand hen in het Arabisch de weg kan uitleggen….

Daar komt nog bij dat je moet onderhandelen over de prijs, zelfs al heeft de taxi een meter en duidt die op het einde van je rit, de helft aan van wat de taxichauffeur eist, of van wat je afgesproken hebt, vóór je instapte. Je moet hier trouwens ALTIJD onderhandelen: van de prijs van brood (?!) tot die voor groenten of voor een fles water. En tien keer zoveel vragen van een Europese (lees: een dollarteken met benen) toerist, is geoorloofd. Een groentenverkoper in een soek in Caïro vroeg ons 4 euro, voor 4 appelsienen; een taxichauffeur, die we wegstuurden, eiste 30 dollar voor de gebruikelijke 6km lange taxirit. Een moskee bezoeken is gratis, maar diegene die je schoenen voor je bijhoudt (op een hoop gooit bij de andere) eist nadien baksheesh. Net zoals hij die de deur van een eettent voor je opendoet, je tassen draagt als je de supermarkt verlaat of je de weg toont.

We willen niet iedereen over dezelfde kam scheren, maar je wordt er zo moe van. Soms wil je even geen Egyptenaren meer zien. We waren dus ook wel blij en opgelucht dat we op de camping in Caïro "herenigd" werden met de andere Afrikareizigers en onze leuke en minder leuke ervaringen over Egypte konden uitwisselen, bij een lekkere BBQ mét vlees :-)

Caïro is daarenboven één van de meest vervuilde steden die we tot op heden bezochten. Als je er rond loopt, lijkt het alsof je onophoudelijk met je neus en mond rechtstreeks boven een uitlaat van een auto hangt :-) De hoeveelheid smog was soms zo dik dat je nauwelijks enkele meters voor je uit kon kijken. Onze kampeerplaats was slechts enkele kilometers verwijderd van de piramides van Gizah, maar we hebben er enkel één keer een glimp kunnen van opvangen. Meestal waren ze gehuld in een waas van vuile nevel. De zijkanalen van de Nijl lijken op rivieren van afval, je ziet het water zelfs niet. Om nog maar te zwijgen van de geur, en het ongedierte dat er rondhangt, -zweeft, -en -kruipt. We beseften nog maar eens dat er leukere plaatsen zijn ter wereld om geboren te worden.

We maken er het beste van!