Talrijke fora op internet, reisverhalen en ook de reisgids waarschuwden ons voor de corrupte grensovergang naar Cambodja. Ons verhaal begon al goed: onze tuktukchauffeur die ons naar de grens bracht aan Thaise zijde van aan het busstation dropte ons aan een kantoortje waar we al ons visum konden aanschaffen bij goede vrienden van haar (tegen drie keer de effectieve prijs). Gelukkig konden we dit eerste obstakel vermijden want we hadden onze visa al aangeschaft in Vientiane. Nadien wandelden we naar de Thaise grens waar ze zonder veel poespas de nodige stempels in ons paspoort zetten. We slenterden verder naar de Cambodjaanse zijde waar ons onmiddellijk een "helper" te hulp kwam, alweer voor een visum. We wimpelden hem af (maar hij bleef ons volgen).
Toen we de geïmproviseerde kantoren van de Cambodjaanse grenspolitie buiten kwamen, stond hij ons weer op te wachten om ons naar één van de door de regering gesteunde bussen te leiden die ons, aan een toeristenprijs, naar Siem Reap zouden brengen. We hadden op internet gelezen dat je nooit zeker bent wanneer die vertrekken, en dat vele officiële politiemensen trachten je nog enkele dollars armer te maken door allerlei ter plaatse verzonnen "problemen" met je visum of paspoort, te ontdekken. Met onze zware rugzak stapten we moedig enkele meters verder onder de verzengende middaghitte tot we één van de lokale taxi's konden aanspreken om een rit naar Siem Reap te versieren. Bang voor de ogen van de politie (die uiteraard niet wil dat het geld niet naar hen gaat) moedigden ze ons aan tot snel instappen. We kwamen een redelijke prijs overeen en zetten koers richting Siem Reap. Zoals verwacht zette onze goedbetaalde privé-taxi ons wel niet af aan ons guesthouse maar bij één van zijn bevriende tuktukchauffeurs die zo een klus trachten te versieren door ons "gratis" naar ons guesthouse te brengen, in ruil voor een dag met hen in Angkor Wat... Gelukkig waren we al wat gewend aan afzet-praktijken en grensovergangen na onze reis door Afrika :-)
Een ontdekkingstocht in Angkor Wat, dé bezienswaardigheid van Cambodja, kon uiteraard niet op ons programma ontbreken. We schaften ons een driedaagse pas aan en fietsten langs de vele tempels in dit gigantische tempelcomplex, waar nog steeds een beetje de magie van toen te voelen is.
Gelukkig boden sommige door de jungle terug ingenomen tempels ook wat schaduw en verkoeling, want het was er immens heet. We dronken liters water en kokosnoten leeg om ons vochtgehalte op peil te houden :-) "Groot" was dan ook onze teleurstelling bij onze terugkomst in ons guesthouse in Siem Reap toen we hoorden dat bij een botsing tussen twee trucks enkele (20 om precies te zijn) electriciteitspalen met hoogspanning tegen de vlakte waren gegaan. Hierdoor zouden 1 miljoen mensen in Siem Reap het voor de volgende 7 dagen zonder electriciteit moeten doen. Wij hadden nu eens "zot" gedaan en een kamer met airco én ventilator geboekt, nu moesten we ons elke avond met ons hoofdlampje een weg zoeken in het labyrint van onze rugzak en de nacht doorkomen, badend in het zweet :-) Ons guesthouse was veruit het enige in de straat dat pas na drie dagen een aansluiting op een generator had ontdekt :-)
Onze laatste dag in Siem Reap brachten we bijna integraal door in een door airco verkoelde bakkerij waar we onszelf trakteerden op een heerlijk stuk kaastaart en brownie. Bijna zo lekker al thuis!
