Istanbul, stad der steden

Ons verblijf in Istanbul, van maandag tot en met vandaag, heeft een grote indruk op ons nagelaten. Hier ontmoet het verleden het heden, hier eindigt Europa en begint Azië. Op het eerste zicht een megalopolis met zijn 12 miljoen inwoners, maar tegelijk ook kleinschalig, vol leven en rustig tegelijk.

de Aya Sofia

We zijn onze verkenning gestart in het "oude" Istanbul, met een bezoek aan de Blauwe Moskee, het Topkapi paleis met de indrukwekkende harem (Jeroen begon al stilletjesaan weg te dromen, tot ik hem het verhaal van de eunuchen, de "bewakers" van de harem, vertelde), de Aya Sofia, de grote en de kleine, de Basilicacisterne, een uit de Byzantijnse tijd resterende, ondergrondse wateropslagplaats, de Egyptische bazaar, met zijn vele kraampjes vol specerijen, juwelen en andere Turkse soevenirs, de Grote Bazaar, waar je urenlang zou kunnen shoppen tot je erbij neervalt. Gelukig was er na ons bezoek ook wat tijd om gezellig wat te keuvelen met de plaatselijke mannen op de vlooienmarkt, die plaatsvond op het voorplein van de moskee, vóór het gebed.



De vlooienmarkt

We sloten ons bezoek aan Istanbul af in het "moderne" Istanbul en wandelden er van het hoog gelegen Taksim-plein en park naar de Galatatoren en de Galatabrug. In deze buurt zijn tal van leuke kleine steegjes te vinden waar je alles vindt: muziekinstrumenten en de blijkbaar beroemde Turkse cimbalen, bakkerijen met de typische baklava, restaurantjes, enz. Aan het Taksimplein bezochten we ook nog een tweedehandse boekenmarkt (speciaal voor mama Eliane zijn er foto's van) waar je echt ALLES kon vinden. Natuurlijk vooral veel Turkse boeken, maar ook Engels-, Duits- en Franstalige boeken, zeer oude schoolboeken, tijdschriften uit de Tweede Wereldoorlog, ...op de achtergrond maakten de tweedehands plaatjes van de Beatles en Elvis het bezoek nog aangenamer.
Morgen zetten we onze toch verder, langs de westkust van Turkije, richting Bursa, Pergamom en Efeze.

Aankomst in Istanbul

Deze middag, na 5 dagen, 3000 km, 7 landen, één niet betaalde verkeersboete, één overzet met de ferry en een vlotte grensovergang, eindelijk aangekomen op onze eerste bestemming: Istanbul, Turkije.

Er was eens... een doordeweekse dinsdagmorgen in Winnik, waarop wij, na een kort maar toch wel emotioneel afscheid van de mama's en zus Kristin (met dank aan haar directeur), koers zetten richting onze eerste stop in Duitsland, in de buurt van Koblenz. Na een bar koude nacht op een bijna verlaten camping ging onze tocht verder richting Oostenrijk. Hier hebben we reeds het eerste wild gespot (!), en nee, geen bambi's achter een draad, maar wel herten "in het wild" (vindplaats tussen Linz en Amstetten). We brachten er de nacht door op een boerderijcamping en maakten er ons eerste praatje met andere reizigers, Argentijnen die in Frankrijk wonen en in twee weken Europa wilden ontdekken.

De volgende dag doorkruisten we Hongarije en was onze eindbestemming Timisoara, Roemenië. De eerste kennismaking met de Roemeense wegen verliep niet echt "van harte". We werden eerst aan de grens al gecontroleerd alsof we van een andere planeet kwamen (hallo? wat is Europa?), daarna bleken er geen autosnelwegen te bestaan in dit nieuw stuk Europa, en daarenboven rijden ze er dus nog ECHT met paard en kar, op de enige wegen die er zijn. Aangezien de bestaande wegen elk klein dorp doorkruisen mag je daar slechts 50 km per uur rijden, maar dat staat wel nergens aangeduid. De volgende dag tuffen we aardig verder richting de grens met Bulgarije als we plots moeten stoppen van een Roemeense politieagent. We bleken in de bebouwde kom 74 km/u te hebben gehaald !? Dat werd ons toch in het Roemeens via een walkietalkie doorgegeven. Het enige wat we uit het relaas konden opmaken was onze nummerplaat. De overige auto's langs de kant van de baan, waren allemaal van niet-Roemenen... We voelden de bui al hangen...Alle papieren moesten worden overhandigd aan de druk doende politieagent en dan begon het wachten. Jeroen werd al op de vingers getikt omdat hij niet braafjes in de veel te warme wagen bleef zitten. Uiteindelijk kwam de agent terug met een soort van proces verbaal waaruit bleek dat we 120 lei (of 30 euro) moesten betalen. Wij hadden natuurlijk geen lei meer bij (want we waren niet van plan nog een dag langer in Roemenië te blijven :-)) en betalen in euro kon niet. Hij maakte ons duidelijk dat we in het grensstadje met Bulgarije dit papiertje moesten laten zien en daar betalen. Zo gezegd, zo gedaan. Aan de grens met Bulgarije laten we als twee brave Belgische burgers dat pv zien aan de grenspolitie, die ons eens grondig bekijkt, waarna hij ons doorstuurt naar de vertrekkensklare ferry richting Bulgarije over de Donau, zonder de 30 euro op te eisen...Er zijn nog brave douanebeambten...

Op de ferry over de Donau

 Onze doorreis in Bulgarije verliep vrij vlot, vrij goede wegen, hier en daar autosnelwegen, met als gevolg dat we het volledige land in één dag hebben kunnen doorkruisen.

De grens met Turkije was een verademing, plots stond daar een enorm modern, pas nieuw gebouw. Visa betaald, stempel in het paspoort, doorrijden naar "customs". Daar zagen we een twintigtal auto's, minibusjes, vrachtwagens volledig uitgeladen staan. En met uitgeladen, bedoelen we ook echt: alles uit de wagen en uit de reiszakken. Een verzorgde knappe Turkse man in kostuum komt naar onze auto en vraagt ons of we het "ding" op ons dak kunnen openmaken. Goede raad van andere reizigers indachtig, beginnen we geduldig aan de voorbereiding om de tent open te klappen (ook al vroegen we ons af wat we daar in hemelsnaam konden gaan in verstoppen). Plots hoefde het dan niet meer. Ze zagen waarschijnlijk in dat het "te" veel werk zou worden. Jeroen heeft hem dan de uitnodiging van ons feestje toegestopt als "bewijs" hoe het "ding" op ons dak er eigenlijk uitziet. Te grappig, je had het gezicht van die man moeten zien. Hij is dan nog even met onze papieren gaan lopen om tenslotte toch de laatste verlossende stempel in het paspoort van Jeroen te zetten.

Turkey, here we come!

Inpakken, wij vertrekken...

Na twee dagen inpakken en laden,afwegen wat wel/niet mee mag/moet, vertrekken we eindelijk morgen, dinsdag 21 september.

 De afgelopen weken hebben we de nodige tijd kunnen nemen om afscheid te nemen van vrienden en familie, met de nodige drankjes en heerlijke etentjes. De laatste telefoontjes werden gepleegd met lieve bezorgde collega's, nonkel Eddy deed de laatste aanpassingen aan de wagen, papa Etienne voorzag ons van de nodige apotheek, leende ons zijn pc voor het inscannnen van allerlei officiële documenten, mama Rita holde naar de apotheek, deed de laatste was en strijk voor ons, mama Eliane bakte heerlijke wafeltjes en zorgde ervoor dat we tijdens onze reis een hele muziekgeschiedenis zullen opdoen, papa Eddy zorgde voor de nodige afleiding en morele ondersteuning, de laatste telefoontjes werden gepleegd met druk bezette broer Gert en zus Sofie, het "laatste" avondmaal (voor dit jaar dan toch) werd gegeten samen met zus Kristin en zus An. We willen iedereen super hard bedanken voor de (onder)steun(ing), de lieve wensen, de hulp, de goede raad, de meegegeven spullen en de welkome extra centen en andere cadeautjes (ook de geheime :-)).

En nu zijn we er helemaal klaar voor. Het avontuur kan beginnen!

Onze route en de wagen

Op het moment dat ons "carnet de passage" zal afgeleverd worden - en dat zal tegen de verwachtingen in iets later zijn dan 15 september, vermoedelijk pas na 20 september - vertrekken we. We zullen via Duitsland, Oostenrijk, Hongarije, Roemenië en Bulgarije naar Turkije rijden, waar ons avontuur ECHT begint. Daarna zullen we de volgende landen bezoeken: Syrië, Jordanië, Egypte, Soedan, Ethiopië, Kenia, Oeganda, Rwanda, Tanzania, Malawi, Zambia, Botswana, Namibië en Zuid-Afrika. Wij vliegen vanuit Kaapstad terug naar België, onze auto zal met de boot naar Antwerpen varen.

Aftellen...

Voor Els is het vandaag de eerste dag thuis. Jeroen moet nog tien dagen werken.
Nu kan het aftellen pas echt beginnen. Binnen goed twee weken start de verwezenlijking van onze grote droom samen. De laatste voorbereidingen worden ondertussen getroffen en daar komt heel wat bij kijken. De formulieren voor het "carnet de passage", het douanedocument voor onze auto, zijn opgestuurd; de polissen van de verschillende reisverzekeringen worden tot in de details nagelezen; de satelliettelefoon wordt getest; de ontbrekende spullen worden aangekocht; de laatste afspraken met familie en vrienden worden vastgelegd...Meer dan ooit, voelen we nu dat we dit echt willen.