Beware of the penguins!

Vóór hun terugkeer naar België shopten Kristin en Jonas (vooral hij) de soevenierswinkels van Kaapstad bijna leeg. Bij valavond dropten we ze aan de luchthaven en de volgende twee dagen deden we voornamelijk... niets :-) Met hun tomeloze energie en vooral door de beperkte tijd waar we alles wilden uithalen, had het verblijf van de zus en Jonas ons ook uitgeput. Na bijna 11 maanden alle tijd van de wereld te hebben gehad waren we het ritme niet meer gewend en hoeven we ook per se niet meer "de toerist" uit te hangen :-) Alhoewel...nu onze laatste twee weken en een half zijn ingezet, willen we nog ongeremd genieten van de vrijheid en de tijd om te doen wat we graag doen.

We verlieten Cape Town dus en reden naar Boulders' Beach nabij Simon's Town. Hier huizen de meest opmerkelijke bewoners van het Afrikaanse continent ná de Afrikanen zelf :-): de Afrikaanse pinguïn! Ondanks hun onhandige maar aandoenlijke gewaggel, hun gebalk als een ezel en de onhoudbare stank die hun uitwerpselen verspreiden, zijn ze geweldige en bijzondere dieren. We reden verder door de Kaapse peninsula en brachten een "verplicht" bezoek aan Cape Point en Cape of Good Hope. Het is een prachtige, ruwe en opmerkelijke locatie. We beeldden ons in hoe het voor de ontdekkingsreizigers moet geweest zijn toen ze deze legendarische kaap van op zee aanschouwden. Met de warme winterzon op ons gezicht lieten we deze unieke plaats op ons inwerken.

Zuid-Afrikanen (blanke) zijn zeer nieuwsgierig. Toen we die zondag via de Chapman's Peak Drive, Signal Hill en Table Mountain terugreden naar Kaapstad werden we onophoudelijk tegengehouden en vriendelijk aangesproken. Meestal was onze left-hand drive auto en vreemde nummerplaat de directe aanleiding :-) Sommigen begrepen niet hoe we "zwart" Afrika hadden overleefd, anderen droomden van een soortgelijke onderneming.

Zuid-Afrika is een vreemd land en de regenboognatie heeft nog een lange weg af te leggen...

De "must-do's" van de Western Cape

De volgende dag reden we in de gietende regen naar één van de meest legendarische plaatsen van Zuid-Afrika, en zelfs van het hele Afrikaanse continent: Cape Agulhas. Geografisch gezien ontmoet de Indische Oceaan hier de Atlantische Oceaan op het meest zuidelijke punt van het Afrikaanse continent. Menig schip vond hier, voor de rotsige kust, zijn graf, zelfs tot op de dag van vandaag. Na ons avontuur van het afgelopen jaar, vormt dit voor ons een soort van mijlpaal en eindpunt: we hebben het gehaald en één van onze dromen gerealiseerd! We werden bijna weggeblazen door een hevige storm en gezandstraald door de regen, maar we genoten intens van het moment.

Weer waren de weergoden ons gunstig gezind (volgens ons lag het aan Kristin en Jonas) en konden we in Hermanus een boottocht naar de walvissen ondernemen. Boten zijn helemaal mijn ding niet en de winterzee leek me ruwer dan tijdens alle andere gedwongen boottochten die ik al heb moeten ondergaan :-), maar eens je die enorme, logge, maar toch sierlijke en nieuwsgierige dieren naast de boot ziet opduiken, lijkt de angst ver weg. De stilte op de boot sprak boekdelen. We werden als het ware begroet door de walvissen met hun zwaaiende staart en vinnen. Onvergetelijk!

Voor de vogelliefhebbers: een albatros

Kaapstad van op de Tafelberg

Van daaruit ging het langs de kust met zijn hoge kliffen en woelige zee, naar Kaapstad. Die avond hadden we, samen met Kristin en Jonas, het állerlaatste avondmaal met Thorsten en Leonie (op Afrikaanse bodem dan toch). Zij rijden van hier naar Namibië en verschepen eind augustus vanuit Walbisbaai naar Duitsland. Voor de gelegenheid gingen we voor een Zuid-Afrikaanse specialiteit: de hamburger. Vergeet McDonalds en Burger King, we aten in een speciaalzaak voor hamburgers, de meest excentrieke, originele en overheerlijke burger ooit :-)

Die burger wandelden we er 24 uur later af. Onder een stralend blauwe hemel wandelen we naar de top van de Tafelberg. Een steile en vermoeiende onderneming, maar éénmaal boven werden we meer dan beloond door de vergezichten van 360 graden :-) We moesten ons bijna haasten om voor het donker terug beneden te zijn en kregen op de valreep, eens terug op het asfalt, (dus voor de laatste 4-tal kilometer), een lift. We murwden ons met vier op de achterbank van een Peugeotje, wiens remmen danig op de proef werden gesteld bij de laatste steile afdaling :-)

De zus en ik

We vierden onze laatste avond samen met Kristin en Jonas op toepasselijke wijze en keuvelden bij een lekkere fles wijn (of 2...) na over de afgelopen twintig dagen. Voor ons was het fijn om iemand van thuis aan den lijve te laten ondervinden hoe wij het afgelopen jaar hebben geleefd en te laten proeven van het Afrikaanse continent- al valt Zuid-Afrika in geen geval te vergelijken met andere Afrikaanse landen die we doorkruisten. Maar als eerste of tweede Afrika-ervaring is het een goed begin of verderzetting. Wij hebben vooral ontzettend veel gelachen en plezier gehad: om Jonas zijn komische smoelen en Kristins opmerkingen erbij; om hun beknopte, maar hilarische samenvatting van de beste programma's die we hebben gemist; en nog zoveel meer. Voor ons zal het de terugkeer naar het Belgische leven van elke dag (misschien) vergemakkelijken omdat we nu, meer dan ooit beseffen hoeveel familie en vrienden betekenen.

Klauteren in grotten en ploeteren in het zand

Swartbergpass

Slingerend langs rustieke bergpassen en doorheen bergkloven bereikten we Oudtshoorn, wereldwijd bekend om zijn immense struisvogelfarms. Om de traditie van de Defrères in eer te houden, gingen we op de Belgische feestdag eens lekker uit eten. Jeroen, Jonas en Kristin proefden van vier verschillende soorten lokaal wild (krokodil, gembsbok, everzwijn en springbok), terwijl ik het bij de lokale specialiteit hield: een everzwijnsteak. Heerlijk!

De volgende morgen bezochten we de nabij gelegen Cangoo Caves. We opteerden voor de 'Adventure Tour'. Dit betekende dat we, na de gebruikelijke grottentoer, een beetje aan speleologie mochten gaan doen. De stalagtieten en stalagmieten waren adembenemend mooi (onze grotten van Han verbleken in het niets) en de avontuurlijke tocht achteraf benam ons (mij vooral) door de kleine openingen, met zeer toepasselijke namen als "de lijkkist" en "de postbusgleuf", en de (weinige) vochtige, warme lucht nog meer de adem :-) Maar ons bezoek werd pas helemaal gemaakt door de fantastische gids, die zwierend met zijn kontje en zijn aanstekelijke hoge lachje, niet om een grapje verlegen zat :-)

Een "promofoto" voor sandboarden :-)

Via de prachtige Swartbergpas, de Meiringspoort, en een mistige Robinsonpas (en dat terwijl onze lichten het recent begeven hadden) reden we richting de Indische Oceaan. Op een troosteloze camping in Mossel Bay trachtten we het toch nog gezellig te maken met een heerlijk warm soepje, vooraleer we onder de warme wol doken. De volgende morgen won de zon het gevecht van de dreigende regenwolken en konden we gaan "sandboarden" op de langste duinafdaling in Zuid-Afrika. Zoals de naam het zegt, lijkt het een beetje op snowboarden, maar dan op zand. Je doet het al staand, zittend of liggend op je buik, afhankelijk van de hoogte van de duin en je vaardigheid inzake snowboarden. Aangezien het de vorige dagen fel had geregend, hadden we geluk: de duinen lagen er spekglad bij :-) en dat betekende: topsnelheid halen. Het was geweldig!! Alleen het terug omhoog klauteren na een afdaling, was een afmattende bezigheid...

 

 

 

Bij toeval hadden Kristin en Jonas een 4X4 gehuurd voor hun verblijf in Zuid-Afrika en nog meer toevallig had de boer op zijn domein waar het sandboarden doorging, het meest lange 4X4 duinenparcours in de regio. De opwinding van Jonas en Jeroen was niet te stuiten. Zelfs na onze in Egypte en Soedan opgedane"zandervaring", was dit een fijn en technisch parcours. Jonas kon er maar niet genoeg van krijgen. Hij probeerde talloze malen de allerlaaste duin op te rijden maar slaagde er niet in, ondanks het mindere gewicht van zijn auto, de beklimming van 5 naar 72 meter te overbruggen. Terug naar af dan maar, via het "loser"weggetje :-) De sympatieke boer (bijna in de Zuid-Afrikaanse betekenis want hij sprak nauwelijk Engels en kon maar niet begrijpen dat wij veilig doorheen heel Afrika waren geraakt) bleek naast een sandboard- en 4x4-terrein ook nog eens over een kampplaats te beschikken, met uitzicht over een kleine baai. We genoten na van onze actieve dag en werden bijna wild toen we walvissen zagen stoeien in de baai.

 

Op zoek naar de Big Five met onze bezoekers

Een zeldzame bruine hyena

Kgalagadi Transfrontier NP stond hoog op óns verlanglijstje en we hoopten dat de eerste game-drive in hun leven ook voor Jonas en Kristin geen teleurstelling zou betekenen. Het lijkt als reizen naar het einde van de wereld, het verre noorden van dit stuk Zuid-Afrika, ingeduffeld tussen Namibië en Botswana. Maar we werden zó verwend op het vlak van dieren spotten. We zagen één van de zeldzame brown hyena's bij valavond; ontelbare gnoes, springbokken, jakhalzen, gemsbokken; maar de kers op de taart waren toch wel de leeuwen. We zagen een vijftal leeuwinnen tijdens onze georganiseerde evening-drive (tijdens dewelke trouwens ook onze vingers en tenen afvroren :-)) en een leeuwin en leeuw, struinend op de bergkam in de vroege ochtendzon. Voor ons moedig Kristinneke was dit de reden om die avond aan het kampvuur van onze 'unfenced campsite', met een grote zaklamp, de omgeving af te speuren naar deze indrukwekkende roofdieren (zonder resultaat trouwens) en Jonas te waarschuwen voor het dreigende 'gevaar' :-)

Ons "kamp" in Kgalagadi

Vanuit Kgalagadi zakten we via Upington en Prieska af naar Nieu-Bethesda. Dit geïsoleerde dorpje in het hart van de Karoo vormde de thuisbasis van de excentrieke kunstenares, Helen Martins die van haar huis, het Owl House, haar levenswerk maakte. Binnenin zorgt een indrukwekkend kleurenpalet van verf en gekleurd glas voor een bijzondere sfeer, terwijl de tuin vol met cementen uilen, kamelen, acrobaten en zeemeerminnen, versierd met gebroken flessen en glas, het plaatje volledig maakt. Het dorp huist nu bovendien een bierbrouwerij en dat lieten we ons geen twee keer vertellen :-) We sipten van het plaatselijke "Sneeubergbier", aangevuld door een heerlijk stukje geitenkaas.

Binnenin het "Owl House"

Na anderhalve maand en op de valreep vooraleer onze wegen zich definitief splitsten slaagde we erin onze Duitse vrienden, Thorsten en Leonie, nog eens te ontmoeten. Dat deden we in Addo Elephant NP. We hielden er een gezellige braai met massa's vlees (zelfs naar Jonas' normen), overgoten met de nodige hoeveelheid alcohol. En we zagen, uiteraard, veel olifanten, van zeer dichtbij, naast vele koedoe's, wrattenzwijnen en zelfs een familie meerkatten.

Olifanten van zeer dichtbij, aan onze auto te zien

Dan was het tijd geworden voor hét hoogtepunt van Jonas' reis: zijn bungeesprong van de Bloukransbrug, met zijn 216m, werelds hoogste bungeesprong! Uit zijn toiletbezoeken die morgen op de camping in Jeffrey's Bay konden we afleiden dat er zich toch enige zenuwen bij hem ontwikkelden en Kristin bleef maar hopen dat hij zich toch plots zou bedenken. Tevergeefs :-) Hij sprong en overleefde het. Die avond zochten we één van de mooiste backpackersplaatsen op die we hier in Zuid-Afrika bezochten. Het leek wel of we in het decor van 'Lord of the Rings' waren gestapt. Zelfs de eigenaars leken met hun hippie-uiterlijk een beetje op elfen :-)

Bloukrans Bridge, ergens waar de truck net voorbijrijdt, staat Jonas klaar :-)

's Morgens, na een heerlijk ontbijt, maakten we, terwijl Jonas maar niet uit zijn bed kon, nog snel een wandeling naar een nabij gelegen waterval, vooraleer we verder 'cruisden' naar Oudtshoorn.

 

Een beetje België in Zuid-Afrika

Het "bakkie" van Kristin en Jonas in een prachtig landschap

  

Ondanks onze booze-night op kosten van de eigenaar van een backpackers-lodge waar we eind juli zouden verblijven, waren we op 9 juli toch vroeg vertrokken richting de luchthaven om de Kaapse ochtendspits te vermijden. Het werd een blij en uitbundig weerzien met Jonas en Kristin. Na 10 maanden, eindelijk bezoek van thuis! Gulzig slorpten we de laatste nieuwtjes uit België op en genoten van "groetjes" van iedereen die ons thuis miste. We haalden hun volledig uitgeruste bakkie op (inclusief kampeergerei) en vierden hun aankomst met een lokale fles sparkling wine en een lekkere Indische maaltijd. De toon voor de rest van onze tijd met hen samen was gezet: lekker eten en drank :-)

De volgende morgen verlieten we Cape Town en reden via de wijnvelden van Paarl, de fruitbomen van Ceres en over diverse bergpassen door het welriekende Citrusdal met zijn felgroene bomen, overladen met citrusvruchten. We kampeerden op het domein van het Gecko Creek Nature Reserve, een prachtige locatie met zicht op de Cederberg. Jeroen en Jonas waagden een plons in het ijskoude zwembad terwijl Kristin en ik bijpraatten over typische 'zusdingen' en de laatste roddels lazen in de Belgische boekskes (speciaal voor de gelegenheid meegebracht) :-) 's Avonds genoten we van een echte Zuid-Afrikaanse braai met de nodige ingedriënten: veel vlees en wijn :-) en sloten de dag af rond het kampvuur.

Met Kristins en Jonas' tijd beperkt tot slechts 18 dagen, was er geen reden tot talmen :-) De volgende dag zetten we koers richting het noorden. Op weg naar het Augrabies Falls NP en het Kgalagadi Transfrontier NP maakten we nog een tussenstop om een wandeling te maken langs het Sevilla Bushman Painting Trail. Een leuke wandeling met stopplaatsen aan een tiental sites waar we duizend jaar oude rotsschilderingen konden bewonderen.

 

Honderden kilometers door een eindeloos, onmetelijk, vlak rotsig landschap brachten ons in twee dagen naar de Augrabies Falls, de zesde grootste waterval van de wereld. Op deze plaats dondert de Orange rivier, vanuit een rotsige ravijn, 56 meter naar beneden. Het spectaculaire aan deze waterval is vooral dat ze zich een weg baant door één van de meest droge ecosystemen van Zuid-Afrika. Na het laatste regenseizoen kenden deze watervallen echter hun hoogste waterpeil sinds tientallen jaren. De brokstukken van de houten paden en platforms lagen overal verspreid :-) We waren onder de indruk van de pracht van het uitzicht en de ontembare natuurkracht van het water, en lachten ons een breuk met de door Jonas verzonnen conversaties tussen de vele "dassies" (hyrax) die de omliggende rotsen bewonen.
 

Zoek de dassie :-)

Cape Town, here we are!

EINDELIJK...kwam ons einddoel, Kaapstad, dichterbij. Op 3 juli staken we de grens over naar het laatste land op onze Afrika-reis. Via Springbok, Cederberg en Citrusdal reden we naar het zuidelijkste punt van Afrika. We vierden onze aankomst op gepaste wijze met een lekker etentje en kraakten een fles sparkling wine, samen met een Belg die we hier ontmoetten en die van België naar Kaapstad is gefietst. We genoten van een beetje "luxe" door een kamer te boeken in een backpackers hotel in het centrum van Kaapstad, verwenden onszelf met  niets-doen en niet-rijden en we werkten onze blog bij.

En dan kon het aftellen beginnen :-) Op zaterdag 9 juli landen Jonas en Kristin en krijgen we eindelijk het langverwachte bezoek van "thuis". Samen met hen zullen we een klein stuk van dit immense prachtige land verkennen. En daarna begint voor ons de laatste eindspurt... naar onze thuiskomst in België.

Bevriezen in Zuid-Namibie

Elsie en de Fish River Canyon

Diaz Point

We reden een lange rit over voornamelijk gravel (alweer :-)) naar het Red Dunes Camp, ergens in the middle of nowhere of voor de geïnteresseerden die ons volgen op de kaart, 30km ten zuiden van Gochas. We hadden in Nairobi al gehoord van deze opmerkelijke kampplaats, en we leerden de precieze plaats kennen, dankzij Duitse reizigers die we ontmoetten in Swakopmund. Met uitzicht op de enorme oneindigheid en een toilet en douche "in the open" leek het alsof we twee dagen helemaal alleen op de wereld leefden :-) Bij ons vertrek kochten we een lekkere gemsbok- en sprinkboksteak, eindelijk game-meat op het braaimenu :-)

Na het rijden in de rode zandduinen, ontdekten we, bij het oppompen van de banden van onze auto, alweer een bobbel op één van de nog niet vervangen banden. Onze zoektocht naar nieuwe banden in Keetmanshoop verliep gelukkig vlotter dan die in Malawi. Na een half uur en het neertellen van een vierde van ons maandbudget :-) sjeesden we eindelijk over asfalt richting Lüderitz met een paar splinternieuwe banden onder ons "bakkie".

In Lüderitz maakten we een toertje naar Diaz-point, het uiterste punt van de peninsula waar de Portugese ontdekkingsreiziger Diaz voor het eerst voet aan wal zette. Met een verrekijker konden we op een vlakbij gelegen eilandje een eerste blik werpen op de meest opmerkelijke dieren van dit Afrikaanse continent: de Afrikaanse pinguïn! In de backpackers place waar we kampeerden leerden we een bijzondere Portugese reiziger kennen. Hij reisde voor twee maanden door zuidelijk Afrika en maakte er een "gewoonte" van zichzelf naakt te fotograferen op typische toeristenbestemmingen :-) Volgens zijn hilarische verhalen gaf dat soms aanleiding tot bizarre situaties. Er bestaat blijkbaar een heel netwerk van mensen (ze hebben zelfs een site) die dezelfde hobby hebben. De naaktfoto's zijn allesbehalve vulgair, het komt er gewoon op aan iets "geks" te doen op een niet voor de hand liggende plaats :-)

De volgende dag kwamen we hem dolenthousiast tegen in Kolmanskop; hij was erin geslaagd om zelfs op die site een foto te nemen van zichzelf in zijn bloot gat :-) Kolmanskop ligt in één van de vele "restricted diamond areas" van Namibië. Bijna de hele kuststreek van Namibië is exclusief ontginningsgebied van diamanten en dus verboden terrein voor "de gewone mens".  Kolmanskop is zo'n diamantdorp, achtergelaten in de jaren '50, nadat het ontginningsgebied zich meer zuidelijker verspreidde. Als je door de huizen, het ziekenhuis, de concerthal, de beenhouwerij, enz.... loopt, waar de wind en het zand vrij spel hebben, lijkt het wel alsof je in een teletijdsmachine bent gestapt. Er heerst een aparte sfeer. Een bezoek aan Kolmanskop is streng gereglementeerd en om 13u dient iedereen de site te verlaten. Dat gaf ons voldoende tijd om onderweg naar Aus de "wild horses",  die deze streek "onveilig" maken, te zien dartelen op de open vlakten. Niemand weet eigenlijk waar die paarden vandaan komen. Men vermoedt dat het de nakomeligen zijn van achtergelaten dieren van Zuid-Afrikaanse en Duitse troepen. Ze weten niet precies om hoeveel dieren het gaat, maar ze worden wel beschermd en hebben vrij terrein, wat op zich uitzonderlijk is in een land dat zo goed als bijna helemaal is opgeëist door private concessies of nationale parken.

De wilde paarden van Aus

Eén van de hoogtepunten van een bezoek aan Namibië is uiteraard de Fish River Canyon. Op een bewolke, winderige en koude morgen reden we richting de tweede grootste canyon van de wereld (al bestaat daarover wel enige discussie :-)). Duizelingwekkende afgronden, met helemaal beneden de Fish River, die zich als een slang langsheen de rotsen kronkelt, zijn de hoofdbestanddelen van dit onherbergzaam gebied. Je kan er een meerdaagse trektocht ondernemen maar dan heb je wel een medisch attest nodig dat verklaart dat je "gezond en fit" bent. Ik vermoed dat wij daar, na 10 maanden, niet meer aan zouden voldoen :-) We reden dus met onze auto van het ene viewpoint naar het andere en genoten met volle teugen van dit majestueus stukje natuur... en onze laatste dag in Namibië!