Dromen...

Het originele welkomstbord van Jeroens collega's



Het spandoek bij Jeroen thuis

Elf maanden... 330 dagen... 14 landen... 45.000km... 5 lekke en 4 nieuwe banden... ontelbare interessante Afrikanen...nieuwe vrienden... maar vooral onvergetelijke ervaringen en herinneringen later...landden we op de luchthaven in Zaventem. Met een krop in onze keel en de bibber in onze benen wandelden we (een half uur vroeger dan voorzien :-)) door de deuren van de aankomsthal, en opnieuw werden we verrast. We hadden nooit kunnen dromen of verwachten dat er ons daar zovele mensen zouden staan opwachten: ouders, grootouders, zussen, petekind Joppe met zijn mama en meter, vrienden die op een doordeweekse woensdagnamiddag vergadering of werk in de steek lieten en collega's die het drukke viaduct van Vilvoorde trotseerden... Dat deed zo ongelofelijk veel deugd!! In de Krepelstraat hing een welkomstspandoek ons op te wachten en de rest van het feest werd verdergezet bij Els thuis.



Jeroen en petekind Joppe: een aangename kennismaking :-)



En dan kan voor ons de aanpassing aan het Belgische leven beginnen... Het moet eerlijk worden gezegd: het valt ons moeilijker dan verwacht. We zijn alle routine kwijt, we lopen wat verloren en zitten met onze gedachten nog bij het afgelopen avontuur. Gelukkig laten vrienden en familie ons opnieuw terug thuis voelen.

Deze droom is verwezenlijkt... maar reizen doet alleen maar meer dromen :-) Dromen van een ander leven, van andere avonturen, van nieuwe ervaringen en het realiseren ervan.

Jullie horen er wel van :-)

 

This is the end...

Twee Belgische Landcruisers in Kaapstad

Onze laatste dagen op Afrikaanse bodem hingen we nog wat de toerist uit in Kaapstad. Op zaterdagmorgen flaneerden we op een leuke markt en in de namiddag gingen we naar het District Six Museum. Dit museum belicht de "geschiedenis" van het zesde District van Kaapstad. Hier woonde een bonte mix van mensen van verschillende religie, ras en afkomst vreedzaam samen. Maar bij begin van de 20e eeuw startten gedwongen relocaties, te beginnen met de zwarte Zuid-Afrikanen. Tijdens de hoogdagen van het Apartheidsregime werd deze wijk bovendien "uitgeroepen" tot een "gebied voor blanken". Zestigduizend mensen werden verplaatst naar marginale wijken buiten de stad, hun huizen werden afgebroken. Het museum wil een blijvende herinnering vormen voor de bewoners van dit district en voor alle gedwongen verhuizingen in het algemeen. Het intieme museum maakte veel indruk op ons.

En terwijl we op zoek waren naar een parkeerplaats zagen we tot onze verbazing een rode Toyota Landcruiser staan met Belgische nummerplaat! Het bleken Tom en Tessy te zijn, vertrokken in 2005 voor het doorkruisen van het Afrikaanse continent en sinds 2006 blijven hangen in Zuid-Afrika. Bij een avondje uit luisterden we naar hun straffe verhalen en werden jaloers op de tijd die ze nog "te goed" hadden in dit fantastische continent.

Cel van Mandela

Op zondag werkten we nog een "verplicht" bezoek af aan Robben Island. Het is een beetje massatoerisme: je wordt met honderden anderen op een boot gepropt en naar het eiland vervoerd, waarna je weer "en masse" op een paar bussen wordt gestopt en wordt rondgereden langsheen de verschillende gebouwen met een verhaal om tenslotte te eindigen met een rondleiding door een ex-politieke gevangene in de gevangenis waar ook Mandela werd vastgehouden. Maar toch geeft het geheel een goed beeld van hoe het leven moet zijn geweest.

Maandag maakten we onze auto vertrekkensklaar. Alles moest van het dak worden gehaald en zo in de auto te worden geschikt dat deze een veilige overtocht naar Europa zou hebben. Jeroen slaagde er op de valreep nog in dat zijn hand diende gehecht te worden zodat ik nadien voor alle vuile werkjes mocht opdraaien :-) We gingen nog een laatste keer gezellig met zijn tweetjes uit eten en beseften dat het einde nu wel heel dichtbij kwam...

 

 

De eerste, verkeerde container

Op dinsdag werden we door de shipping agent opgehaald die ons naar het containerdepot bracht. Met veel gepas en gemeet raakte onze "tank" nipt in de container (die dan niet de juiste bleek te zijn :-)). Ze maakten hem (hopelijk) goed vast en de deuren werden verzegeld. Een vreemd en eenzaam gevoel bekroop ons. Nu was het echt voorbij! Elf maanden lang was het ons huis; ons alles en nu moesten we het achterlaten om hopelijk binnen een aantal weken terug te zien in Antwerpen :-) In de namiddag hadden we nog afgesproken met een Nederlands koppel die pas waren aangekomen in Kaapstad voor een rondreis door Zuidelijk Afrika en Zuid-Amerika. We gaven hen de laatste tips en kregen al heimwee naar dit grote avontuur. En dan werd het rushen richting de luchthaven...

 

Wijn en olie

Bij ons bezoek aan Hermanus met Kristin en Jonas hadden we gezien dat er een "wine&food fair" werd georganiseerd. Samen met onze Amerikaanse drinkeboers trokken we dus daarheen. Voor 10 euro kreeg je een wijnglas en mocht je de hele namiddag wijn proeven à volonté. Natuurlijk kreeg je altijd maar een slokje in je glas gegoten, en werd je bovendien aangeraden het uit te spuwen (wat een verlies :-)), maar vele beetjes maken uiteindelijk één groot. We ontmoetten er interessante figuren (na enkele glazen komen de lippen los) en ook twee Belgen. De ene had sinds 17 jaar een "Belgische chocoladewinkel" in Zuid-Afrika, de andere sinds een aantal jaar een wijngaard. We proefden zijn voortreffelijke wijn en praatten wat bij met de sympathieke eigenaar. Ondertussen was de namiddag al ver gevorderd en ook het alcoholgehalte in ons hoofd, en vooral bij onze Amerikaanse vrienden die zoals ze achteraf bekenden, zelden wijn dronken. We zetten de rest van deze fijne dag verder in een bar met live-muziek waar we ons volop lieten gaan en de pannen van het dak dansten :-)

De volgende morgen waren we tot niet veel anders in staat dan aan de baai van Hermanus in het zonnetje naar de walvissen te staren...

Na bijna 45.000 km geen enkel probleem te hebben gehad met onze auto, liet hij ons nu (een beetje) in de steek. We bemerkten een olielek aan de achter-as. De selfmade bush mechanic-verpleegster :-) Jeroen testte het oliepeil en vulde het aan met behulp van een spuit. Maar de volgende morgen was er weer en meer olie gelekt :-( We wilden onze laatste dagen hier geen complete breakdown riskeren en zochten een professionele mechanic op. Die beweerde dat onze "bearing" en "seal" dienden vervangen te worden (sorry, we kennen de Nederlandse benaming niet). Dus dropten we, 6 dagen vóór onze afreis, onze wagen in de garage en zaten voor het eerst in al die tijd, zonder ons huis op wielen :-) Twee dagen later was het probleem gelukkig gefikst en konden we op weg naar Kaapstad.

Bier, braai en 4x4: kermis in Zuid-Afrika

We keerden voor de zoveelste keer terug naar Kaapstad want we hadden een afspraak in één van de zovele 4x4-centra voor een "upgrading" van onze wagen :-) Na 11 maanden verdiende hij ook iets extra. Het resultaat zal half september in België te bezichtigen zijn.

We verlieten Kaapstad opnieuw en reden noordwaarts via de kust. We sloegen ons kamp op aan Titties Bay in het Cape Colombine Nature Reserve. Zo genoemd omdat één van de heuvels die de baai omringen het uitzicht heeft van een "tittie" :-) We hadden de kampplaats (weeral) helemaal voor ons alleen. Onder een warme winterzon genoten we van het uitzicht op de woeste Atlantische Oceaan die met volle kracht op de rotsen inbeukte. Op de laatste mooie dag van die week klommen we met onze auto de bergen rond Cederberg in en overnachtten op een verlaten camping in Beaverlac. Een prachtig domein, gelegen in een groene, met citrusbomen begroeide vallei, omringd door hoge rotsen waartussen zich talrijke watervallen en natuurlijke poeltjes gevormd hebben. We maakten een wandeling, kregen een kleurtje van de zon en warmden ons 's avonds op aan een lekker kampvuur. Het leven kan simpel en toch mooi zijn :-) Dreigende regen- en onweerswolken verjoegen ons de volgende dag van deze idyllische plaats. Onze auto deed ook wat vreemd bij het starten. Lag het aan de koude of was er iets anders aan de hand. We stopten aan een mechanic en lieten onze batterijen testen... Eén ervan bleek het leven te hebben gegeven. Gelukkig is alles in Zuid-Afrika, mits de juiste (?) prijs, gemakkelijk te verkrijgen. Ze stopten er een nieuwe in en wij konden weer op weg.


Titties Bay

 Achternagezeten door koud en bar winterweer, zochten we onze toevlucht tot alcohol :-) We proefden brandewijn, kwamen goed "in de wind" buiten en trachtten terug bij kennis te komen door wat kaas en wijn te proeven :-) Die avond, in de backpackerslodge waar we de koude van het slapen in onze auto probeerden te ontvluchten door in een tot kamer omgebouwd tuinhuis te slapen (niet dus hé), ontmoetten we een heel apart Amerikaans reizigerskoppel. Apart omdat ze in niets leken op de vele, diepchristelijke, overenthousiaste Amerikanen die we tot nu toe waren tegengekomen. Beiden stonden in het onderwijs en profiteerden van elke vakantie om de wereld te verkennen. We ontdekten gelijkgestemde zielen en wisselen volop reizigersverhalen uit tot in de vroege uurtjes. De volgende morgen ontdekten we tot onze verbazing dat er een soort van "festival" aan de gang was in het dorp. Dit ging gepaard met een marathon en mountainbike-wedstrijd, kraampjes met de altijd aanwezige hamburgers en ander vettigs en een heuse 4x4-trail waar we tal van kleine en grotere wagens in de modder zagen ploeteren, terwijl de Zuid-Afrikaanse boeren (iedereen droeg een overall en laarzen) met de hele familie van het spektakel genoten :-) We keken onze ogen uit!