Afrika laat ons niet los...

Op vrijdagavond 16 december om 19u30 geven we in de Parochiezaal van Denderwindeke, een exclusieve foto- en videoreportage over ons recent Afrika-avontuur. Deze avond wordt georganiseerd in samenwerking met het Davidsfonds van Denderwindeke. In ruil voor 5 euro wordt jullie een Afrikaans hapje en drankje aangeboden en kunnen jullie, in volle winterkoude, de warmte en pracht van het Afrikaanse continent proeven. Stip deze datum zeker aan in jullie agenda en vertel het voort! :-)

Hij is terug!

Ja, jullie lezen het goed. Onze jeep is eindelijk terug in het land. Nadat het schip in Kaapstad tien dagen later dan gepland is vertrokken en men nadien de container niet wilde vrijgeven omdat onze shipping agent in Zuid-Afrika het geld was “vergeten” door te storten naar de rederij, is het dan toch gelukt. Dinsdag zijn we hem gaan oppikken in de haven van Antwerpen. Op het ergste voorbereid, hadden we de startkabels geleend van nonkel Eddy en waren de ouders van Els meegegaan voor eventuele andere technische ondersteuning. Na wat heen en weer rijden tussen de verschillende douanegebouwen die de haven van Antwerpen rijk is om her en der een stempel op te pikken J (bijna Afrikaanse douaneformaliteiten), stonden we eindelijk weer oog in oog met onze “tank”. Bij de eerste poging startte hij onmiddellijk en na het oppompen van de banden, konden we met onze ijzersterke wagen huiswaarts rijden. Het voelde zo vertrouwd aan dat we toch overwegen hem nog een tijdje te houden. Is het niet voor een volgend reisavontuur, dan wel om tijdens natte herfstmaanden de modderige veldbaantjes te trotseren of later de wintersneeuw J

Vandaag stond dan de “grote kuis” op het programma. Ons hele hebben en houden zat nog steeds opgeborgen en weggemoffeld in de kisten van de wagen, toegedekt met een dikke laag Afrikaans stof en vuil. Het werd een hels karwei waar we ons hele weekend aan spendeerden - buiten de zonnige twee uur die we gingen mountainbiken op zondag J

Werkelijk alles moest afgestoft en afgewassen worden, van de vele boeken en tijdschriften tot de keukenspullen en de reserve-onderdelen voor de wagen. Ook de auto zelf kreeg een flinke beurt. We droegen de dozen op zolder, “parkeerden” onze tent en andere grotere spullen bij de ouders van Els en kropen op zondagavond met een voldaan gevoel onder de wol: Jeroen, klaar voor zijn eerste werkweek van 2011 en onze auto voor zijn eerste Europese onderhoudsbeurt en keuring sinds anderhalf jaar J

Info-avond "Lang op reis"

Op zaterdag 5 november zullen we aanwezig zijn op deze info- en ontmoetingsavond voor en door reizigers, georganiseerd door Wegwijzer. De avond zal volledig in het teken staan van het thema “Lang op reis”. Toekomstige reizigers of geïnteresseerden kunnen er bij een twintigtal globetrotters allerlei informatie en tips vinden die nodig zijn bij de organisatie van hun droomreis.

Kom dus zeker een kijkje nemen en luisteren naar de verhalen, als je het avontuur voelt kriebelen!

Dromen...

Het originele welkomstbord van Jeroens collega's



Het spandoek bij Jeroen thuis

Elf maanden... 330 dagen... 14 landen... 45.000km... 5 lekke en 4 nieuwe banden... ontelbare interessante Afrikanen...nieuwe vrienden... maar vooral onvergetelijke ervaringen en herinneringen later...landden we op de luchthaven in Zaventem. Met een krop in onze keel en de bibber in onze benen wandelden we (een half uur vroeger dan voorzien :-)) door de deuren van de aankomsthal, en opnieuw werden we verrast. We hadden nooit kunnen dromen of verwachten dat er ons daar zovele mensen zouden staan opwachten: ouders, grootouders, zussen, petekind Joppe met zijn mama en meter, vrienden die op een doordeweekse woensdagnamiddag vergadering of werk in de steek lieten en collega's die het drukke viaduct van Vilvoorde trotseerden... Dat deed zo ongelofelijk veel deugd!! In de Krepelstraat hing een welkomstspandoek ons op te wachten en de rest van het feest werd verdergezet bij Els thuis.



Jeroen en petekind Joppe: een aangename kennismaking :-)



En dan kan voor ons de aanpassing aan het Belgische leven beginnen... Het moet eerlijk worden gezegd: het valt ons moeilijker dan verwacht. We zijn alle routine kwijt, we lopen wat verloren en zitten met onze gedachten nog bij het afgelopen avontuur. Gelukkig laten vrienden en familie ons opnieuw terug thuis voelen.

Deze droom is verwezenlijkt... maar reizen doet alleen maar meer dromen :-) Dromen van een ander leven, van andere avonturen, van nieuwe ervaringen en het realiseren ervan.

Jullie horen er wel van :-)

 

This is the end...

Twee Belgische Landcruisers in Kaapstad

Onze laatste dagen op Afrikaanse bodem hingen we nog wat de toerist uit in Kaapstad. Op zaterdagmorgen flaneerden we op een leuke markt en in de namiddag gingen we naar het District Six Museum. Dit museum belicht de "geschiedenis" van het zesde District van Kaapstad. Hier woonde een bonte mix van mensen van verschillende religie, ras en afkomst vreedzaam samen. Maar bij begin van de 20e eeuw startten gedwongen relocaties, te beginnen met de zwarte Zuid-Afrikanen. Tijdens de hoogdagen van het Apartheidsregime werd deze wijk bovendien "uitgeroepen" tot een "gebied voor blanken". Zestigduizend mensen werden verplaatst naar marginale wijken buiten de stad, hun huizen werden afgebroken. Het museum wil een blijvende herinnering vormen voor de bewoners van dit district en voor alle gedwongen verhuizingen in het algemeen. Het intieme museum maakte veel indruk op ons.

En terwijl we op zoek waren naar een parkeerplaats zagen we tot onze verbazing een rode Toyota Landcruiser staan met Belgische nummerplaat! Het bleken Tom en Tessy te zijn, vertrokken in 2005 voor het doorkruisen van het Afrikaanse continent en sinds 2006 blijven hangen in Zuid-Afrika. Bij een avondje uit luisterden we naar hun straffe verhalen en werden jaloers op de tijd die ze nog "te goed" hadden in dit fantastische continent.

Cel van Mandela

Op zondag werkten we nog een "verplicht" bezoek af aan Robben Island. Het is een beetje massatoerisme: je wordt met honderden anderen op een boot gepropt en naar het eiland vervoerd, waarna je weer "en masse" op een paar bussen wordt gestopt en wordt rondgereden langsheen de verschillende gebouwen met een verhaal om tenslotte te eindigen met een rondleiding door een ex-politieke gevangene in de gevangenis waar ook Mandela werd vastgehouden. Maar toch geeft het geheel een goed beeld van hoe het leven moet zijn geweest.

Maandag maakten we onze auto vertrekkensklaar. Alles moest van het dak worden gehaald en zo in de auto te worden geschikt dat deze een veilige overtocht naar Europa zou hebben. Jeroen slaagde er op de valreep nog in dat zijn hand diende gehecht te worden zodat ik nadien voor alle vuile werkjes mocht opdraaien :-) We gingen nog een laatste keer gezellig met zijn tweetjes uit eten en beseften dat het einde nu wel heel dichtbij kwam...

 

 

De eerste, verkeerde container

Op dinsdag werden we door de shipping agent opgehaald die ons naar het containerdepot bracht. Met veel gepas en gemeet raakte onze "tank" nipt in de container (die dan niet de juiste bleek te zijn :-)). Ze maakten hem (hopelijk) goed vast en de deuren werden verzegeld. Een vreemd en eenzaam gevoel bekroop ons. Nu was het echt voorbij! Elf maanden lang was het ons huis; ons alles en nu moesten we het achterlaten om hopelijk binnen een aantal weken terug te zien in Antwerpen :-) In de namiddag hadden we nog afgesproken met een Nederlands koppel die pas waren aangekomen in Kaapstad voor een rondreis door Zuidelijk Afrika en Zuid-Amerika. We gaven hen de laatste tips en kregen al heimwee naar dit grote avontuur. En dan werd het rushen richting de luchthaven...

 

Wijn en olie

Bij ons bezoek aan Hermanus met Kristin en Jonas hadden we gezien dat er een "wine&food fair" werd georganiseerd. Samen met onze Amerikaanse drinkeboers trokken we dus daarheen. Voor 10 euro kreeg je een wijnglas en mocht je de hele namiddag wijn proeven à volonté. Natuurlijk kreeg je altijd maar een slokje in je glas gegoten, en werd je bovendien aangeraden het uit te spuwen (wat een verlies :-)), maar vele beetjes maken uiteindelijk één groot. We ontmoetten er interessante figuren (na enkele glazen komen de lippen los) en ook twee Belgen. De ene had sinds 17 jaar een "Belgische chocoladewinkel" in Zuid-Afrika, de andere sinds een aantal jaar een wijngaard. We proefden zijn voortreffelijke wijn en praatten wat bij met de sympathieke eigenaar. Ondertussen was de namiddag al ver gevorderd en ook het alcoholgehalte in ons hoofd, en vooral bij onze Amerikaanse vrienden die zoals ze achteraf bekenden, zelden wijn dronken. We zetten de rest van deze fijne dag verder in een bar met live-muziek waar we ons volop lieten gaan en de pannen van het dak dansten :-)

De volgende morgen waren we tot niet veel anders in staat dan aan de baai van Hermanus in het zonnetje naar de walvissen te staren...

Na bijna 45.000 km geen enkel probleem te hebben gehad met onze auto, liet hij ons nu (een beetje) in de steek. We bemerkten een olielek aan de achter-as. De selfmade bush mechanic-verpleegster :-) Jeroen testte het oliepeil en vulde het aan met behulp van een spuit. Maar de volgende morgen was er weer en meer olie gelekt :-( We wilden onze laatste dagen hier geen complete breakdown riskeren en zochten een professionele mechanic op. Die beweerde dat onze "bearing" en "seal" dienden vervangen te worden (sorry, we kennen de Nederlandse benaming niet). Dus dropten we, 6 dagen vóór onze afreis, onze wagen in de garage en zaten voor het eerst in al die tijd, zonder ons huis op wielen :-) Twee dagen later was het probleem gelukkig gefikst en konden we op weg naar Kaapstad.

Bier, braai en 4x4: kermis in Zuid-Afrika

We keerden voor de zoveelste keer terug naar Kaapstad want we hadden een afspraak in één van de zovele 4x4-centra voor een "upgrading" van onze wagen :-) Na 11 maanden verdiende hij ook iets extra. Het resultaat zal half september in België te bezichtigen zijn.

We verlieten Kaapstad opnieuw en reden noordwaarts via de kust. We sloegen ons kamp op aan Titties Bay in het Cape Colombine Nature Reserve. Zo genoemd omdat één van de heuvels die de baai omringen het uitzicht heeft van een "tittie" :-) We hadden de kampplaats (weeral) helemaal voor ons alleen. Onder een warme winterzon genoten we van het uitzicht op de woeste Atlantische Oceaan die met volle kracht op de rotsen inbeukte. Op de laatste mooie dag van die week klommen we met onze auto de bergen rond Cederberg in en overnachtten op een verlaten camping in Beaverlac. Een prachtig domein, gelegen in een groene, met citrusbomen begroeide vallei, omringd door hoge rotsen waartussen zich talrijke watervallen en natuurlijke poeltjes gevormd hebben. We maakten een wandeling, kregen een kleurtje van de zon en warmden ons 's avonds op aan een lekker kampvuur. Het leven kan simpel en toch mooi zijn :-) Dreigende regen- en onweerswolken verjoegen ons de volgende dag van deze idyllische plaats. Onze auto deed ook wat vreemd bij het starten. Lag het aan de koude of was er iets anders aan de hand. We stopten aan een mechanic en lieten onze batterijen testen... Eén ervan bleek het leven te hebben gegeven. Gelukkig is alles in Zuid-Afrika, mits de juiste (?) prijs, gemakkelijk te verkrijgen. Ze stopten er een nieuwe in en wij konden weer op weg.


Titties Bay

 Achternagezeten door koud en bar winterweer, zochten we onze toevlucht tot alcohol :-) We proefden brandewijn, kwamen goed "in de wind" buiten en trachtten terug bij kennis te komen door wat kaas en wijn te proeven :-) Die avond, in de backpackerslodge waar we de koude van het slapen in onze auto probeerden te ontvluchten door in een tot kamer omgebouwd tuinhuis te slapen (niet dus hé), ontmoetten we een heel apart Amerikaans reizigerskoppel. Apart omdat ze in niets leken op de vele, diepchristelijke, overenthousiaste Amerikanen die we tot nu toe waren tegengekomen. Beiden stonden in het onderwijs en profiteerden van elke vakantie om de wereld te verkennen. We ontdekten gelijkgestemde zielen en wisselen volop reizigersverhalen uit tot in de vroege uurtjes. De volgende morgen ontdekten we tot onze verbazing dat er een soort van "festival" aan de gang was in het dorp. Dit ging gepaard met een marathon en mountainbike-wedstrijd, kraampjes met de altijd aanwezige hamburgers en ander vettigs en een heuse 4x4-trail waar we tal van kleine en grotere wagens in de modder zagen ploeteren, terwijl de Zuid-Afrikaanse boeren (iedereen droeg een overall en laarzen) met de hele familie van het spektakel genoten :-) We keken onze ogen uit!

Beware of the penguins!

Vóór hun terugkeer naar België shopten Kristin en Jonas (vooral hij) de soevenierswinkels van Kaapstad bijna leeg. Bij valavond dropten we ze aan de luchthaven en de volgende twee dagen deden we voornamelijk... niets :-) Met hun tomeloze energie en vooral door de beperkte tijd waar we alles wilden uithalen, had het verblijf van de zus en Jonas ons ook uitgeput. Na bijna 11 maanden alle tijd van de wereld te hebben gehad waren we het ritme niet meer gewend en hoeven we ook per se niet meer "de toerist" uit te hangen :-) Alhoewel...nu onze laatste twee weken en een half zijn ingezet, willen we nog ongeremd genieten van de vrijheid en de tijd om te doen wat we graag doen.

We verlieten Cape Town dus en reden naar Boulders' Beach nabij Simon's Town. Hier huizen de meest opmerkelijke bewoners van het Afrikaanse continent ná de Afrikanen zelf :-): de Afrikaanse pinguïn! Ondanks hun onhandige maar aandoenlijke gewaggel, hun gebalk als een ezel en de onhoudbare stank die hun uitwerpselen verspreiden, zijn ze geweldige en bijzondere dieren. We reden verder door de Kaapse peninsula en brachten een "verplicht" bezoek aan Cape Point en Cape of Good Hope. Het is een prachtige, ruwe en opmerkelijke locatie. We beeldden ons in hoe het voor de ontdekkingsreizigers moet geweest zijn toen ze deze legendarische kaap van op zee aanschouwden. Met de warme winterzon op ons gezicht lieten we deze unieke plaats op ons inwerken.

Zuid-Afrikanen (blanke) zijn zeer nieuwsgierig. Toen we die zondag via de Chapman's Peak Drive, Signal Hill en Table Mountain terugreden naar Kaapstad werden we onophoudelijk tegengehouden en vriendelijk aangesproken. Meestal was onze left-hand drive auto en vreemde nummerplaat de directe aanleiding :-) Sommigen begrepen niet hoe we "zwart" Afrika hadden overleefd, anderen droomden van een soortgelijke onderneming.

Zuid-Afrika is een vreemd land en de regenboognatie heeft nog een lange weg af te leggen...

De "must-do's" van de Western Cape

De volgende dag reden we in de gietende regen naar één van de meest legendarische plaatsen van Zuid-Afrika, en zelfs van het hele Afrikaanse continent: Cape Agulhas. Geografisch gezien ontmoet de Indische Oceaan hier de Atlantische Oceaan op het meest zuidelijke punt van het Afrikaanse continent. Menig schip vond hier, voor de rotsige kust, zijn graf, zelfs tot op de dag van vandaag. Na ons avontuur van het afgelopen jaar, vormt dit voor ons een soort van mijlpaal en eindpunt: we hebben het gehaald en één van onze dromen gerealiseerd! We werden bijna weggeblazen door een hevige storm en gezandstraald door de regen, maar we genoten intens van het moment.

Weer waren de weergoden ons gunstig gezind (volgens ons lag het aan Kristin en Jonas) en konden we in Hermanus een boottocht naar de walvissen ondernemen. Boten zijn helemaal mijn ding niet en de winterzee leek me ruwer dan tijdens alle andere gedwongen boottochten die ik al heb moeten ondergaan :-), maar eens je die enorme, logge, maar toch sierlijke en nieuwsgierige dieren naast de boot ziet opduiken, lijkt de angst ver weg. De stilte op de boot sprak boekdelen. We werden als het ware begroet door de walvissen met hun zwaaiende staart en vinnen. Onvergetelijk!

Voor de vogelliefhebbers: een albatros

Kaapstad van op de Tafelberg

Van daaruit ging het langs de kust met zijn hoge kliffen en woelige zee, naar Kaapstad. Die avond hadden we, samen met Kristin en Jonas, het állerlaatste avondmaal met Thorsten en Leonie (op Afrikaanse bodem dan toch). Zij rijden van hier naar Namibië en verschepen eind augustus vanuit Walbisbaai naar Duitsland. Voor de gelegenheid gingen we voor een Zuid-Afrikaanse specialiteit: de hamburger. Vergeet McDonalds en Burger King, we aten in een speciaalzaak voor hamburgers, de meest excentrieke, originele en overheerlijke burger ooit :-)

Die burger wandelden we er 24 uur later af. Onder een stralend blauwe hemel wandelen we naar de top van de Tafelberg. Een steile en vermoeiende onderneming, maar éénmaal boven werden we meer dan beloond door de vergezichten van 360 graden :-) We moesten ons bijna haasten om voor het donker terug beneden te zijn en kregen op de valreep, eens terug op het asfalt, (dus voor de laatste 4-tal kilometer), een lift. We murwden ons met vier op de achterbank van een Peugeotje, wiens remmen danig op de proef werden gesteld bij de laatste steile afdaling :-)

De zus en ik

We vierden onze laatste avond samen met Kristin en Jonas op toepasselijke wijze en keuvelden bij een lekkere fles wijn (of 2...) na over de afgelopen twintig dagen. Voor ons was het fijn om iemand van thuis aan den lijve te laten ondervinden hoe wij het afgelopen jaar hebben geleefd en te laten proeven van het Afrikaanse continent- al valt Zuid-Afrika in geen geval te vergelijken met andere Afrikaanse landen die we doorkruisten. Maar als eerste of tweede Afrika-ervaring is het een goed begin of verderzetting. Wij hebben vooral ontzettend veel gelachen en plezier gehad: om Jonas zijn komische smoelen en Kristins opmerkingen erbij; om hun beknopte, maar hilarische samenvatting van de beste programma's die we hebben gemist; en nog zoveel meer. Voor ons zal het de terugkeer naar het Belgische leven van elke dag (misschien) vergemakkelijken omdat we nu, meer dan ooit beseffen hoeveel familie en vrienden betekenen.

Klauteren in grotten en ploeteren in het zand

Swartbergpass

Slingerend langs rustieke bergpassen en doorheen bergkloven bereikten we Oudtshoorn, wereldwijd bekend om zijn immense struisvogelfarms. Om de traditie van de Defrères in eer te houden, gingen we op de Belgische feestdag eens lekker uit eten. Jeroen, Jonas en Kristin proefden van vier verschillende soorten lokaal wild (krokodil, gembsbok, everzwijn en springbok), terwijl ik het bij de lokale specialiteit hield: een everzwijnsteak. Heerlijk!

De volgende morgen bezochten we de nabij gelegen Cangoo Caves. We opteerden voor de 'Adventure Tour'. Dit betekende dat we, na de gebruikelijke grottentoer, een beetje aan speleologie mochten gaan doen. De stalagtieten en stalagmieten waren adembenemend mooi (onze grotten van Han verbleken in het niets) en de avontuurlijke tocht achteraf benam ons (mij vooral) door de kleine openingen, met zeer toepasselijke namen als "de lijkkist" en "de postbusgleuf", en de (weinige) vochtige, warme lucht nog meer de adem :-) Maar ons bezoek werd pas helemaal gemaakt door de fantastische gids, die zwierend met zijn kontje en zijn aanstekelijke hoge lachje, niet om een grapje verlegen zat :-)

Een "promofoto" voor sandboarden :-)

Via de prachtige Swartbergpas, de Meiringspoort, en een mistige Robinsonpas (en dat terwijl onze lichten het recent begeven hadden) reden we richting de Indische Oceaan. Op een troosteloze camping in Mossel Bay trachtten we het toch nog gezellig te maken met een heerlijk warm soepje, vooraleer we onder de warme wol doken. De volgende morgen won de zon het gevecht van de dreigende regenwolken en konden we gaan "sandboarden" op de langste duinafdaling in Zuid-Afrika. Zoals de naam het zegt, lijkt het een beetje op snowboarden, maar dan op zand. Je doet het al staand, zittend of liggend op je buik, afhankelijk van de hoogte van de duin en je vaardigheid inzake snowboarden. Aangezien het de vorige dagen fel had geregend, hadden we geluk: de duinen lagen er spekglad bij :-) en dat betekende: topsnelheid halen. Het was geweldig!! Alleen het terug omhoog klauteren na een afdaling, was een afmattende bezigheid...

 

 

 

Bij toeval hadden Kristin en Jonas een 4X4 gehuurd voor hun verblijf in Zuid-Afrika en nog meer toevallig had de boer op zijn domein waar het sandboarden doorging, het meest lange 4X4 duinenparcours in de regio. De opwinding van Jonas en Jeroen was niet te stuiten. Zelfs na onze in Egypte en Soedan opgedane"zandervaring", was dit een fijn en technisch parcours. Jonas kon er maar niet genoeg van krijgen. Hij probeerde talloze malen de allerlaaste duin op te rijden maar slaagde er niet in, ondanks het mindere gewicht van zijn auto, de beklimming van 5 naar 72 meter te overbruggen. Terug naar af dan maar, via het "loser"weggetje :-) De sympatieke boer (bijna in de Zuid-Afrikaanse betekenis want hij sprak nauwelijk Engels en kon maar niet begrijpen dat wij veilig doorheen heel Afrika waren geraakt) bleek naast een sandboard- en 4x4-terrein ook nog eens over een kampplaats te beschikken, met uitzicht over een kleine baai. We genoten na van onze actieve dag en werden bijna wild toen we walvissen zagen stoeien in de baai.

 

Op zoek naar de Big Five met onze bezoekers

Een zeldzame bruine hyena

Kgalagadi Transfrontier NP stond hoog op óns verlanglijstje en we hoopten dat de eerste game-drive in hun leven ook voor Jonas en Kristin geen teleurstelling zou betekenen. Het lijkt als reizen naar het einde van de wereld, het verre noorden van dit stuk Zuid-Afrika, ingeduffeld tussen Namibië en Botswana. Maar we werden zó verwend op het vlak van dieren spotten. We zagen één van de zeldzame brown hyena's bij valavond; ontelbare gnoes, springbokken, jakhalzen, gemsbokken; maar de kers op de taart waren toch wel de leeuwen. We zagen een vijftal leeuwinnen tijdens onze georganiseerde evening-drive (tijdens dewelke trouwens ook onze vingers en tenen afvroren :-)) en een leeuwin en leeuw, struinend op de bergkam in de vroege ochtendzon. Voor ons moedig Kristinneke was dit de reden om die avond aan het kampvuur van onze 'unfenced campsite', met een grote zaklamp, de omgeving af te speuren naar deze indrukwekkende roofdieren (zonder resultaat trouwens) en Jonas te waarschuwen voor het dreigende 'gevaar' :-)

Ons "kamp" in Kgalagadi

Vanuit Kgalagadi zakten we via Upington en Prieska af naar Nieu-Bethesda. Dit geïsoleerde dorpje in het hart van de Karoo vormde de thuisbasis van de excentrieke kunstenares, Helen Martins die van haar huis, het Owl House, haar levenswerk maakte. Binnenin zorgt een indrukwekkend kleurenpalet van verf en gekleurd glas voor een bijzondere sfeer, terwijl de tuin vol met cementen uilen, kamelen, acrobaten en zeemeerminnen, versierd met gebroken flessen en glas, het plaatje volledig maakt. Het dorp huist nu bovendien een bierbrouwerij en dat lieten we ons geen twee keer vertellen :-) We sipten van het plaatselijke "Sneeubergbier", aangevuld door een heerlijk stukje geitenkaas.

Binnenin het "Owl House"

Na anderhalve maand en op de valreep vooraleer onze wegen zich definitief splitsten slaagde we erin onze Duitse vrienden, Thorsten en Leonie, nog eens te ontmoeten. Dat deden we in Addo Elephant NP. We hielden er een gezellige braai met massa's vlees (zelfs naar Jonas' normen), overgoten met de nodige hoeveelheid alcohol. En we zagen, uiteraard, veel olifanten, van zeer dichtbij, naast vele koedoe's, wrattenzwijnen en zelfs een familie meerkatten.

Olifanten van zeer dichtbij, aan onze auto te zien

Dan was het tijd geworden voor hét hoogtepunt van Jonas' reis: zijn bungeesprong van de Bloukransbrug, met zijn 216m, werelds hoogste bungeesprong! Uit zijn toiletbezoeken die morgen op de camping in Jeffrey's Bay konden we afleiden dat er zich toch enige zenuwen bij hem ontwikkelden en Kristin bleef maar hopen dat hij zich toch plots zou bedenken. Tevergeefs :-) Hij sprong en overleefde het. Die avond zochten we één van de mooiste backpackersplaatsen op die we hier in Zuid-Afrika bezochten. Het leek wel of we in het decor van 'Lord of the Rings' waren gestapt. Zelfs de eigenaars leken met hun hippie-uiterlijk een beetje op elfen :-)

Bloukrans Bridge, ergens waar de truck net voorbijrijdt, staat Jonas klaar :-)

's Morgens, na een heerlijk ontbijt, maakten we, terwijl Jonas maar niet uit zijn bed kon, nog snel een wandeling naar een nabij gelegen waterval, vooraleer we verder 'cruisden' naar Oudtshoorn.

 

Een beetje België in Zuid-Afrika

Het "bakkie" van Kristin en Jonas in een prachtig landschap

  

Ondanks onze booze-night op kosten van de eigenaar van een backpackers-lodge waar we eind juli zouden verblijven, waren we op 9 juli toch vroeg vertrokken richting de luchthaven om de Kaapse ochtendspits te vermijden. Het werd een blij en uitbundig weerzien met Jonas en Kristin. Na 10 maanden, eindelijk bezoek van thuis! Gulzig slorpten we de laatste nieuwtjes uit België op en genoten van "groetjes" van iedereen die ons thuis miste. We haalden hun volledig uitgeruste bakkie op (inclusief kampeergerei) en vierden hun aankomst met een lokale fles sparkling wine en een lekkere Indische maaltijd. De toon voor de rest van onze tijd met hen samen was gezet: lekker eten en drank :-)

De volgende morgen verlieten we Cape Town en reden via de wijnvelden van Paarl, de fruitbomen van Ceres en over diverse bergpassen door het welriekende Citrusdal met zijn felgroene bomen, overladen met citrusvruchten. We kampeerden op het domein van het Gecko Creek Nature Reserve, een prachtige locatie met zicht op de Cederberg. Jeroen en Jonas waagden een plons in het ijskoude zwembad terwijl Kristin en ik bijpraatten over typische 'zusdingen' en de laatste roddels lazen in de Belgische boekskes (speciaal voor de gelegenheid meegebracht) :-) 's Avonds genoten we van een echte Zuid-Afrikaanse braai met de nodige ingedriënten: veel vlees en wijn :-) en sloten de dag af rond het kampvuur.

Met Kristins en Jonas' tijd beperkt tot slechts 18 dagen, was er geen reden tot talmen :-) De volgende dag zetten we koers richting het noorden. Op weg naar het Augrabies Falls NP en het Kgalagadi Transfrontier NP maakten we nog een tussenstop om een wandeling te maken langs het Sevilla Bushman Painting Trail. Een leuke wandeling met stopplaatsen aan een tiental sites waar we duizend jaar oude rotsschilderingen konden bewonderen.

 

Honderden kilometers door een eindeloos, onmetelijk, vlak rotsig landschap brachten ons in twee dagen naar de Augrabies Falls, de zesde grootste waterval van de wereld. Op deze plaats dondert de Orange rivier, vanuit een rotsige ravijn, 56 meter naar beneden. Het spectaculaire aan deze waterval is vooral dat ze zich een weg baant door één van de meest droge ecosystemen van Zuid-Afrika. Na het laatste regenseizoen kenden deze watervallen echter hun hoogste waterpeil sinds tientallen jaren. De brokstukken van de houten paden en platforms lagen overal verspreid :-) We waren onder de indruk van de pracht van het uitzicht en de ontembare natuurkracht van het water, en lachten ons een breuk met de door Jonas verzonnen conversaties tussen de vele "dassies" (hyrax) die de omliggende rotsen bewonen.
 

Zoek de dassie :-)