Aankomst in Istanbul

Deze middag, na 5 dagen, 3000 km, 7 landen, één niet betaalde verkeersboete, één overzet met de ferry en een vlotte grensovergang, eindelijk aangekomen op onze eerste bestemming: Istanbul, Turkije.

Er was eens... een doordeweekse dinsdagmorgen in Winnik, waarop wij, na een kort maar toch wel emotioneel afscheid van de mama's en zus Kristin (met dank aan haar directeur), koers zetten richting onze eerste stop in Duitsland, in de buurt van Koblenz. Na een bar koude nacht op een bijna verlaten camping ging onze tocht verder richting Oostenrijk. Hier hebben we reeds het eerste wild gespot (!), en nee, geen bambi's achter een draad, maar wel herten "in het wild" (vindplaats tussen Linz en Amstetten). We brachten er de nacht door op een boerderijcamping en maakten er ons eerste praatje met andere reizigers, Argentijnen die in Frankrijk wonen en in twee weken Europa wilden ontdekken.

De volgende dag doorkruisten we Hongarije en was onze eindbestemming Timisoara, Roemenië. De eerste kennismaking met de Roemeense wegen verliep niet echt "van harte". We werden eerst aan de grens al gecontroleerd alsof we van een andere planeet kwamen (hallo? wat is Europa?), daarna bleken er geen autosnelwegen te bestaan in dit nieuw stuk Europa, en daarenboven rijden ze er dus nog ECHT met paard en kar, op de enige wegen die er zijn. Aangezien de bestaande wegen elk klein dorp doorkruisen mag je daar slechts 50 km per uur rijden, maar dat staat wel nergens aangeduid. De volgende dag tuffen we aardig verder richting de grens met Bulgarije als we plots moeten stoppen van een Roemeense politieagent. We bleken in de bebouwde kom 74 km/u te hebben gehaald !? Dat werd ons toch in het Roemeens via een walkietalkie doorgegeven. Het enige wat we uit het relaas konden opmaken was onze nummerplaat. De overige auto's langs de kant van de baan, waren allemaal van niet-Roemenen... We voelden de bui al hangen...Alle papieren moesten worden overhandigd aan de druk doende politieagent en dan begon het wachten. Jeroen werd al op de vingers getikt omdat hij niet braafjes in de veel te warme wagen bleef zitten. Uiteindelijk kwam de agent terug met een soort van proces verbaal waaruit bleek dat we 120 lei (of 30 euro) moesten betalen. Wij hadden natuurlijk geen lei meer bij (want we waren niet van plan nog een dag langer in Roemenië te blijven :-)) en betalen in euro kon niet. Hij maakte ons duidelijk dat we in het grensstadje met Bulgarije dit papiertje moesten laten zien en daar betalen. Zo gezegd, zo gedaan. Aan de grens met Bulgarije laten we als twee brave Belgische burgers dat pv zien aan de grenspolitie, die ons eens grondig bekijkt, waarna hij ons doorstuurt naar de vertrekkensklare ferry richting Bulgarije over de Donau, zonder de 30 euro op te eisen...Er zijn nog brave douanebeambten...

Op de ferry over de Donau

 Onze doorreis in Bulgarije verliep vrij vlot, vrij goede wegen, hier en daar autosnelwegen, met als gevolg dat we het volledige land in één dag hebben kunnen doorkruisen.

De grens met Turkije was een verademing, plots stond daar een enorm modern, pas nieuw gebouw. Visa betaald, stempel in het paspoort, doorrijden naar "customs". Daar zagen we een twintigtal auto's, minibusjes, vrachtwagens volledig uitgeladen staan. En met uitgeladen, bedoelen we ook echt: alles uit de wagen en uit de reiszakken. Een verzorgde knappe Turkse man in kostuum komt naar onze auto en vraagt ons of we het "ding" op ons dak kunnen openmaken. Goede raad van andere reizigers indachtig, beginnen we geduldig aan de voorbereiding om de tent open te klappen (ook al vroegen we ons af wat we daar in hemelsnaam konden gaan in verstoppen). Plots hoefde het dan niet meer. Ze zagen waarschijnlijk in dat het "te" veel werk zou worden. Jeroen heeft hem dan de uitnodiging van ons feestje toegestopt als "bewijs" hoe het "ding" op ons dak er eigenlijk uitziet. Te grappig, je had het gezicht van die man moeten zien. Hij is dan nog even met onze papieren gaan lopen om tenslotte toch de laatste verlossende stempel in het paspoort van Jeroen te zetten.

Turkey, here we come!