Oudejaarsavond op zijn Noors

Vanuit Addis reden we net voor het einde van het jaar naar Lake Langano, één van de mooie vulkanische meren in de Rift Valley. We verbleven er op een basic-camping aan de oevers van het meer. Electriciteit en stromend water waren niet voorhanden, maar brandhout voor een kampvuur 's avonds en een heel meer vol water dat voor alle doeleinden werd gebruikt (was, afwas en zelfwas :-)) wel. We maakten er kennis met een paar expats, linguïsten, die één van de vele talen die Ethiopië rijk is, trachten in een woordenboek te verzamelen. Samen met een Amerikaan en zijn Noorse vrouw maakten we op 31 december een uitstap naar een nabijgelegen nationaal park, gelegen aan 2 andere meren, dat vooral bekend staat om zijn verscheidenheid aan vogels. Er stond ons dus een namiddagje birdwatching te wachten :-) En we werden verwend: we zagen pelikanen, struisvogels (er viel er ons bijna één aan, maar onze 'guard' kon nog net op tijd ingrijpen), flamingo's, visarenden, bee-eaters,...

De "Coracias Caudata", bij gebrek aan Vlaamse vertaling

Omdat onze expat-vrienden vonden dat we Oudejaarsavond samen met vrienden moesten vieren, nodigden ze ons uit voor een Noors feestmaal in hun huisje. Dat werd het ook: we aten broccoli (was al 3 maanden geleden), aardappelen, pastinaakpuree, lamsballetjes en een heerlijk sausje gemaakt met ananas en broodkruimels. Nadien kregen we nog een heerlijk dessert voorgeschoteld. We speelden een leuk spelletje en staken om stipt 24u een klein vuurwerk af. Nieuwjaar op zijn Noors in Ethiopië!




Zonsondergang op meer dan 3000 m



Taxi voor deze Hamer-vrouw



Op onze weg naar Zuid-Ethiopië maakten we nog een tussenstop in het Bale National Park waar we helemaal alleen temidden van de herten en wrattenzwijnen, op 3500 meter, een heerlijk maal bereiden op een groot kampvuur. Via Lake Awassa en Arba Minch (de laatste echte 'stad' voor de grens en het einde van het asfalttijdperk) bereikten we uiteindelijk de Omo vallei. We gaven een lift aan een Hamer-vrouw (één van de zovele stammen die hier leven) en werden verrast in het dorpje om de vele 'stammenmensen' in hun traditionele klederdracht en hun traditionele wapens (ook een kalasjnikov maakt daar dezer dagen deel van uit) te zien, wandelend tussen andere 'gewone' Ethiopiërs. We hoorden dat het in dit gebied al 4 jaar niet meer geregend heeft en dat vele stammen gemigreerd zijn richting het noorden (naar 'nattere' gebieden). Dit leidt tot heel wat intertribale conflicten tussen stammen uit Ethiopië onderling en stammen uit het noorden van Kenia. Iedereen vecht hier om een beetje water en wat vruchtbare grond. We zagen al rijdend door dit heet en dor gebied heel veel mensen die niet meer vroegen om geld of een balpen... maar om water... Het geeft je een vreemd gevoel, wetend dat je 60 liter proper drinkbaar water bij hebt in de wagen.

We lapten die laatste avond in Ethiopië onze auto op (2 lekke achterbanden) en bereiden ons voor op het moeilijkste deel van onze reis tot op heden, de grensstreek Ethiopië-Kenia via Lake Turcana.