Gorilla's in de mist

Na Lake Bunyoni reden we via een verschrikkelijke omweg naar het Mgahinga National Park, op enkele kilometers van de Rwandese en Congolese grens. Toen we in Kampala waren en beslisten om niet naar Rwanda te gaan, hebben we wel onmiddellijk onze gorilla permits geregeld, goed voor een bezoek aan deze bekende bewoners van Oeganda in het Bwindi Inpenetrable National Park.
Zaterdag 12 maart is dé dag! De bediende van de Uganda Wildlife Authority liet ons op de kaart de verschillende toegangswegen zien en vertelde ons geen al te goed nieuws in verband met de staat van deze :-) Vóór we naar Mgahinga reden, probeerden we die dus uit. We kunnen het ons niet veroorloven om op 12 maart te laat te arriveren voor onze gorilla trekking. De weg slingerde zich, slechts 18km lang, van heuveltop naar heuveltop, dichter naar het Bwindi NP toe. Langs de ene zijde deden we er een uur over.  Door het naderende regenseizoen (af en toe nachtelijke onweders) hadden zich hier en daar diepe greppels gevormd, maar op de vlakke stukken lag de weg goed. Langs de andere zijde, deden we er meer dan twee uur over?! De beslissing was snel gemaakt.

Vanuit Kisoro reden we de allerlaatste vreselijke 15km die dag, richting de grens van het Mgahinga NP. Die nacht op de community-campsite daar, net aan de poort van het nationaal park, werd het (door de regen en de hoogte) zo mogelijk nog kouder dan aan Lake Bunyoni. Maar het uitzicht was de moeite: de toppen van de uitgedoofde vulkanen, Muhavura, Gahinga en Sabinyo in het zuiden en een spectaculair zicht op Lake Mutanda en de glooiende heuvels van Bwindi in het noorden. We maakten er een lange wandeling naar de plaatselijke markt voor inkopen en genoten van ons allereerste ritje op een Oegandese boda-boda (een motorfiets die gebruikt wordt als taxi).

Op 12 maart reden we in de vroege ochtendmist en na een stevig ontbijt, naar de ingang van het park. De ranger vertelde ons de laatste details en het trekken naar de gorilla's kon beginnen. Het werd tracken en trekken. Twee ranges waren eerder vertrokken om de gorilla's te gaan zoeken. Meestal gaan ze terug naar de plaats waar ze ze de dag voordien hebben gevonden en volgen vandaar de sporen. De Nshongi- groep (zo heette de gorillagroep die wij bezochten) was zeer actief geweest de laatste 24 uur. Het werd een zware tocht in het letterlijk ondoordringbare bos. De gids hakte ons een weg en bleef in nauw contact met de trackers. Eindelijk, na 4 uur ploeteren en klauteren in het bos, bereikten we de gorilla's. Het was een fantastische ervaring om die immense dieren, die zo veel op ons lijken (op de ene al wat meer dan op de andere :-)), in hun natuurlijke ongeving te kunnen observeren van zo dichtbij. De silverback gromde zachtjes als begroeting, zat ons nieuwsgierig te bekijen en leidde zijn troep nog verder het bos in, op zoek naar voedsel. We gaven onze ogen de kost (alsook ons fototoestel en camera :-)). Het uur in hun aanwezigheid vloeg voorbij en de rest van de dag voelden we de adrenaline nog nazinderen :-)

Na meer dan drie weken in Oeganda zijn we terug een aantal onvergetelijke ervaringen rijker.