Slapen met gebrul van Simba in de lucht

EINDELIJK, na heel lang nog eens een internetverbinding! We zijn ondertussen al een heel eind verder (in Swakopmund, Namibie, meer bepaald vandaag, 15 juni). We proberen onze achterstand de komende dagen bij te werken :-) Alvast veel leesplezier!

Op de kampplaats in Maun ontmoetten we een Duits-Frans koppel die met hun zoon drie jaar lang door Afrika trekken. Zij overhaalden ons om toch naar het Central Kalahari Game Reserve te gaan. Wij hadden het initieel van ons programma geschrapt omdat de reisgids erover sprak als "een plaats voor ervaren Afrikareizigers" (check, dat zijn we :-)), en als een trip die ook best niet met één voertuig ondernomen wordt, aangezien het reservaat nogal "eenzamig" is en als je problemen krijgt met je wagen, je dus noodgedwongen enkele dagen zou moeten wachten op hulp. Het Duits-Franse koppel had het echter alleen ondernomen, dus wij waagden ook - alleen - onze kans. Het bleek geen slechte beslissing. De zandwegen lagen er fantastisch bij en we zagen elke dag minstens één andere auto (de eerste twee dagen was het ook maar één auto op de hele dag :-)). In drie dagen maakten we een loop langsheen de verschillende "pans" die de Central Kalahari rijk is. Ons verblijf hier was super! Aangezien je weet dat je niet naar grote dieren (zoals olifanten) moet zoeken, omdat die simpelweg in dit woestijngebied niet kunnen overleven, heb je veel meer de tijd om je te concentreren op de kleinere dieren. We zagen ontzettend veel gemsbokken met hun prachtige kleurenpatroon en lange hoorns, springbokken, struisvogels, jakhalzen, "bat-eared" vossen en hopen families vrolijke, nieuwsgierige grondeekhoorns. Het landschap was prachtig, zeer ruw en onherbergzaam met nauwelijks water en de sterrenhemel 's nachts haast verblindend.

Overnachten deden we in de "bush". Eigenlijk zijn het kampplaatsen, gerund door de overheid, met een longdrop-WC en een emmer als douche. Al het water moet je zelf meebrengen. Er is in de verste verte niemand te bespeuren, want de volgende kampplaats is 200m verder of is onbestaande. Bij zonsondergang (al om 17u30) maakten we een vuurtje en kookten ons potje. Na het eerste gebrul van de leeuwen (rond 19u) zochten we een veilige schuilplaats op, onze daktent :-) Ik was wel bang, maar Jeroen verzekerde mij dat leeuwen niet op een ladder kunnen lopen en dat mensen niet de natuurlijke prooien zijn van deze dieren.... Ik heb de hele nacht met één oog open "geslapen", angstvallig luisterend naar het steeds dichter komende gegrom van de leeuwen en het huilen als een baby van de jakhalzen. Van hyena-gejank bleven we deze keer (gelukkig) gespaard :-)

Terug in Maun vulden we onze voorraden eten opnieuw aan, namen een lekkere warme douche, en mestten we onze auto uit, nadat we ontdekt hadden dat we een huisdier (autodier?) meehadden: een muis!? Alle voedsel werd opgeborgen in de koelkast of in plastieken dozen, er werd vakkundig een val gebouwd (eigen ontwerp), maar het zal vooral Jeroen geweest zijn die haar heeft afgeschrikt en uiteindelijk het hazenpad heeft doen kiezen, nadat hij haar in de auto achternagezeten had met een stok...