Wereldmuziek in Swakopmund

In Swakopmund boekten we onze permit voor een bezoek aan het noordelijke deel van het Namib-Naukluft National Park. Eigenlijk is het hele park "woestijngebied", maar dat zou je op het eerste zicht niet onmiddellijk denken. In het noorden bestaat het park vooral uit rosten en immense (gras)vlakten met hier een daar een "eilandberg". Meer zuidelijker, aan Sossusvlei vind je de typische rode zandduinen terug. Namibië kent al drie jaar op rij een uitzonderlijk nat regenseizoen. Zo nat dat zelfs de rotsen en de duinen vol begroeiing staan. Dat levert prachtige, vreemde beelden op.

Een boze kameleon

Zicht vanop de top van Bloedkoppie

Langs diverse maanlandschappen reden we naar Bloedkoppie. Het woord "koppie" in het Afrikaans betekent "rotstige berg", en deze berg wordt zo genoemd, omdat het in het licht van de ondergaande zon lijkt alsof de berg in brand staat (door haar rode kleur). We sloegen ons kamp op en beklommen de heuvel voor de zonsondergang. De volgende dag doorkruisten we de rest van het noordelijke deel van het park tot waar de rode zandduinen het landschap opeisten. Die nacht kampeerden we in een door de wind en regen uitgehouwde rots. De nacht was zo helder dat we Walvisbaai 50km verder zagen liggen en het tellen van het aantal vallende sterren niet konden bijhouden :-)

Een andere woestijnbewoner: de schorpioen

Terug in Swakopmund belanden we als bij toeval, op een zonnige namiddag, in een openlucht Wereldmuziekfestival. Het was dan wel geen Werchter, maar we keken (vooral) ons de ogen uit. We hoorden verschillende reggae-groepjes die gekleed in bontgekleurde kledij en onder het motto "met hoe meer we op een podium staan, hoe beter we klinken" het publiek warm kregen voor de rest van de namiddag. Nadien volgden nog een rock-groepje, talrijke Rihanna en Beyoncé-achtige zangeressen en een Afrikaans Scala-achtig koor, de onverwachte dansuitbarstingen en de Afrikaanse drum waren present. Maar hét hoogtepunt van de namiddag waren toch wel de twee dansers die zich - alsof een ruggengraat en enkele beenderen in hun lijf ontbraken - over, langs en op het podium (en elkaar) heen kronkelden. Super! Het uitbundige veelkleurige publiek van alle leeftijden maakte het plaatje volledig door het geheel te overgidten met een flinke portie wiebelende borsten en heupwiegende achterwerken in vibraties die voor blanken onmogelijk lijken:-) Super!

Een uitbundige fan van een reggaegroepje