Faranji 1 en 2

Communicatie vanuit Ethiopië was allesbehalve simpel. Gsm-ontvangst is moeilijk door het hooggebergte en een internetverbinding is zo goed als onbestaande. En als ze dan wel voorhanden is, werkt ze zo traag als de gemiddelde ambtenaar :-) Vandaar dat het even wachten was op berichten van ons.

Vanop de Blue Nile Sailing Club in Khartoum maakten we een vroege start richting de Soedanees-Ethiopische grensovergang in Gallabat. Geleidelijk aan zagen we het landschap veranderen. Van vlak en dor, naar heuvelachtig en groener. Ethiopië was in zicht! De grensovergang verliep tegen alle verwachtingen in, allesbehalve vlot. We hadden eind oktober al via andere reizigers opgevangen dat er problemen zouden zijn met het aanvaarden van het carnet de passage door de Ethiopische custom-autoriteiten (eigenlijk is het carnet zelfs niet verplicht). Om de één of andere reden hebben ze nog een extra document nodig van je ambassade. Wij, als anticiperende reiziger :-), hadden in Khartoum bij de Nederlandse ambassade (er is geen Belgische vertegenwoordiging in Soedan) een dergelijk document bekomen, net zoals andere Belgische reizigers ons hadden voorgedaan. Dit bleek echter voor de verantwoordelijke jochies met basketsloefkes ter plaatse, onvoldoende. De Belgische toeristen die tot dan toe waren doorgelaten met het Nederlandse document, hadden geluk dat ze aan de grens een beginneling hadden getroffen. Hij had een fout gemaakt en die gingen ze nu net met ons rechtzetten (de foutenmaker werd er zelfs bijgehaald als "bewijs"). Het document moest voortaan afkomstig zijn uit hun land, Ethiopië. Na heel wat telefoontjes met Brussel zorgde onze redder in nood, Delphine, ervoor dat de Belgische consul in Addis ons opbelde en ons het document doormailde. Eind goed, al goed. Mits het betalen van het grove bedrag van 10 dollar mochten we voor 2 minuten het internet gebruiken van de plaatselijke bank om ons document af te drukken (blanken in nood zijn een makkelijke prooi). "De autoriteiten" wisten niet wat ze zagen aan de grens. Vorige reizigers hadden ze 4 dagen kunnen tegenhouden, en wij fiksten het in 4 uur!?
 

Nadat Els door drie kleine peutertjes begroet werd met de legendarische woorden "faranji, faranji", was de toon gezet voor de rest van Ethiopië :-) : principieel in alles (zelfs om een lokale simkaart voor onze gsm aan te schaffen moest er een papierenwinkel ingevuld worden en pasfoto's overhandigd worden) en achternageschreeuwd worden als "faranji" (je zou het in België moeten doen naar een buitenlander)...