Arusha National Park

Kilimanjaro in de wolken op de achtergrond

Als je op een hoge klif staat, betekent het altijd dat er nadien een afdaling komt. En wat voor één!? Op onze kaart van Tanzania liep de weg na Mambo gewoon dood. De Nederlandse eigenaars van de lodge wisten ons echter te vertellen dat de weg met een goede 4X4 buiten het regenseizoen "goed te doen is". De twee Belgische meisjes hadden ons om een lift gevraagd naar Moshi. Het busje deed er immers 10 uur over en aangezien wij voor de shortcut gingen... Wat een helse rit! De weg was zo steil en de haarspeldbochten zo scherp dat we ze soms in twee keer moesten nemen. Om van de rotsige ondergrond en de diepe, door insijpelend water ontstane, gleuven nog maar te zwijgen! Ik moest filmpjes maken van Jeroen, maar filmen en elke spier in je lichaam opspannen tegelijk, gaan niet goed samen :-)

Tijdens een fikse regenbui bereikten we in de late namiddag Moshi. We deden inkopen in het gezellige stadje aan de voet van de Kilimanjaro (die alweer niet te zien was). Na een aantal (financiële) overwegingen :-) beslisten we toch maar om nog een nationaal park te gaan bezoeken. Onze keuze viel op het Arusha National Park. Ze noemen het hier in de volksmond "little Serengeti" en little Ngorogoro", omdat de ene zijde van het park "Serengeti-achtig" aandoet qua landschap en de andere zijde ook een krater heeft. Leeuwen en olifanten hebben we niet gezien. Maar het uitzicht was des te mooier. We konden Mount Meru en Mount Kilimanjaro samen zien, enkel door een halve draai te maken. Al was de Kilimanjaro...alweer niet zichtbaar door wolken, of wat had je gedacht :-) We zagen een familie zonnende bavianen, een kudde buffels genietend van de avondzon, zebra's, nieuwsgierige giraffen, meren met honderden flamingo's... Tot slot maakten we een praatje met één van de rangers van het park, wiens taak het was eventuele stropers de das om te doen. Hij had de toepasselijke bijnaam "Rocky". Zijn uitkijkpost was dan ook gelegen op het hoogste punt van het park, boven aan de krater. We praatten over de toestand van Tanzania, over België, over hoe erg hij zijn vrouw miste als hij weer eens 10 dagen op zijn rots moest komen zitten... We verloren de tijd uit het oog en moesten ons haasten om voor het sluiten van de poorten van het park, buiten te zijn. De volgende ochtend, op een onbewaakt moment, blies een onzichtbare windzucht de wolken van vóór de Kilimanjaro en konden we tijdens het ontbijt genieten van de besneeuwde bergtop.