Jambo!

Pauze in de bush

Door velen besproken, gevreesd, gehaat, geliefd, bereisd...de Turcana-route laat weinigen onbekoord. Wij reden ze...en het was de moeite! Buiten sommige delen van Noord-Soedan zijn we nog nergens zo'n ongerept stuk Afrika tegengekomen. Het landschap is ruw, woest en onherbergzaam, steeds veranderend, maar ook adembenemend mooi, de temperatuur heet en alles verschroeiend en de "weg" vernietigend voor onze banden en vooral schokdempers :-) Het eerste stuk na de grens met Ethiopië is zanderig met bulten waardoor we soms tegen het dak van onze auto werden gekatapulteerd, daarna wordt het rotswoestijn en was het vooral belangrijk om in het spoor van onze voorgangers te blijven. Hoe dichter we het appelblauwzeegroene meer naderden, hoe groter de rotsen werden. We reden tracks waarvan we 5 maanden geleden dachten dat ze niet voor een wagen geschikt waren :-) En er is niemand! Het was alsof er ergens een komeet was ingeslaan op aarde en wij samen met 2 Spanjaarden, 2 Duitsers en 1 Brit, de enige overlevenden waren :-) Dit leverde uiteraard leuke bushcamps op, met het bijhorende kampvuur. Je hoeft niet eens heel erg te zoeken naar een plek "waar niemand je kan zien".

Lake Turcana op de achtergrond

Het meer zelf is prachtig; omgeven door bruinrode rotsen van vulkanische oorsprong en krokodillen :-), kleine nederzettingen van plaatselijke stammen en een oase temidden van het grote niets. Na het meer werd het track zo mogelijk nog "onberijdbaarder". Steil omhoog klimmend over rotsig terrein, baande (lees: schokte) onze auto zich een weg richting Maralal, de eerste "stad" van enige betekenis. Althans voor ons: hier konden we de auto terug voltanken en de rubbers van onze schokdempers laten vervangen, bezochten we de markt en konden die avond terug weer iets anders eten dan zakjes of blik, en konden we een smsje sturen naar huis met het bericht dat we die Turcana-route hadden overleefd :-)

Kenia, het land van de safari en op de weg verder zuidwaarts richting Mount Kenya werden we al beloond: we spotten het eerste wild "in het wild" (dus niet in een park) sinds ons vertrek. We zagen zomaar langs de weg zebra's, gazelles en giraffen grazen, en beloerden luizende bavianen van zeer dichtbij en een horde olifanten in de verte. Zalig!

Onze tiendaagse van het zuiden van Ethiopië, waar "de beschaving" stopt, tot het noorden van Kenia, waar die terug herbegint, werd op superwijze afgesloten toen we in de Timau River Lodge in Timau door een Belg en zijn Indische vrienden werden uitgenodigd voor een versbereid Indisch feestmaal, overgoten met de nodige hoeveelheid alcohol :-) in een setting die deed denken aan één van de beter après-ski bars in Oostenrijk of Zwitserland.

Mount Kenya (5199m) in een helder moment