Onze kleren waren vuil en wij konden onszelf nauwelijks bewegen, dus besloten we na onze trekking een dag langer in Luang Nam Tha te blijven. Het regende pijpenstelen dus veel anders dan lezen en de komende dagen plannen deden we niet.
De dag nadien wachtte ons immers een dagje bus-zitten. We vertrokken om 7u30 en kwamen 's avonds om 19u op onze eindbestemming aan (Muang Khua), na een oponthoud van bijna 4 uur in een tussen-busstation omdat onze bus maar niet vol raakte (en dan vertrekt hij niet) :-) Busstations zijn wel altijd een bron van vermaak omdat je daar de lokale bevolking op hun best kan observeren. Een praatje slaan konden we jammer genoeg niet omdat niemand Engels sprak...
Onze chauffeur maakte het wachten ruimschoots goed door aan een hoge snelheid de slingerende weg door de bergen te nemen (met gelukkig zo goed als geen verkeer).
 |
| Op de boot... |
Het dorpje Muang Khua stelde niet veel voor maar diende als uitvalsbasis om de volgende morgen de boot te nemen naar Nong Khiaw. Opeengepakt met andere toeristen en locals, zakken rijst, bakken bier, een paar kippen en een krijsend biggetje voeren we de Nam Ou rivier af langs stroomversnellingen (spannend en nat :-)), verschillende kleine dorpjes waar we voorraden en bewoners achterlieten en terug meenamen, terwijl we ondertussen genoten van het prachtige karstlandschap met zijn hoge en groene heuvels.
We vonden een gezellige bamboe-bungalow waar 's nachts het getrippel van de muizen ons wakker hield, maar met een mooi uitzicht op de omringende bergen en de heerlijke geur van bloemen. We gingen er mountainbiken, wandelen, gingen kijken naar enkele grotten in de buurt die tijdens de Vietnam-oorlog als schuilplaats dienden, Jeroen probeerde een lao-massage uit en we probeerden terug wat regelmaat in ons eetpatroon te krijgen met al dat lekker eten in de buurt :-)
 |
| Nong Khiaw |
Vanuit Nong Khiaw wilden we helemaal naar het oosten, richting de grens met Vietnam, naar Sam Neua. Aangezien dit in één keer een busrit betekende van 10 à 12 uur (voor 300km) besloten we het op te splitsen en overnachtten ergens in het midden. Die busritten duren hier zo lang omdat de weg nooit recht en nooit vlak is, de bus oud en overladen is maar het landschap des te indrukwekkender. We sakkeren dikwijls op de busritten (ook omdat je je toch altijd een beetje afvraagt of je het er levend zal vanaf brengen en de Laotianen rondom ons constant hun maag ledigen) maar als we de kleine dorpen passeren op de bergkammen met zijn veelkleurige stammenbevolking of met de bus zo hoog klimmen dat we boven de wolken komen, dan vergeten we de tijd, het discomfort en het ongemakkelijke gevoel in onze maag (een beetje) :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten