Over 20 jaar zul je meer inzitten over de dingen die je niet gedaan hebt, dan over de dingen die je wel gedaan hebt.
Laat je weerstanden dus varen.
Zeil weg uit die veilige haven.
Vang de wind in je zeilen.
Verken. Droom. Ontdek.

vrijdag 15 februari 2013

Tuktuk

Zonsondergang boven Luang Prabang

Na een lange busrit kwamen we aan in Luang Prabang en voelden ons een beetje zoals Jozef en Maria in Bethlehem... (we vergeten even dat Maria hoogzwanger was). Aangezien zowat de hele Chinese middenklasse over Zuid-Oost Azië leek uitgezwermd te zijn (naar aanleiding van hun vakantie ter gelegenheid van het Chinese Nieuwjaar) vonden wij nergens een plaats om te slapen :-) Wegens gebrek aan een ezel, bewaakte Jeroen onze rugzakken terwijl ik verschillende guesthouses afschuimde... We vonden uiteindelijk toch een plaatsje.


Misschien iets meer over de "Chinezen". Eerst en vooral: ze zijn overal. Ze verplaatsen zich altijd in kolonnes - zowel met de wagen als in de stad al wandelend- en ze communiceren met elkaar via walkie-talkies, echt een grappig zicht. Onderhandelen over een prijs doen ze nooit, ze betalen gewoon wat men vraagt, en na een half uur in een stad slagen ze er al in een T-shirt of iets anders van een bezienswaardigheid in de buurt te dragen. 


Het oude stadsgedeelte van Luang Prabang, gelegen aan de Mekong, straalt gelukkig één en al gemoedelijkheid uit (ondanks de vele toeristen): met zijn witte Indochinese villa's, de echte bakkerijen waar we van heerlijke croissants smulden, de kraampjes langs de kant van de weg waar ze verse fruitsappen uit hun blender toveren, de vele monniken met hun oranje gewaden die je aanspreken om hun Engels te oefenen en de avondmarkt met soevenierspullen... Het stadcentrum is niet voor niets in zijn geheel Unesco-werelderfgoed.


Komende uit het (naar Lao-normen) 'koude' noorden, overviel de zwoelheid en de warmte er ons een beetje. We slaagden er toch in de voornaamste tempels te bezoeken, de Lao te observeren tijdens een spelletje 'jeu de boules', de tuktuk-chauffeurs te misleiden door elke (onophoudelijke) keer dat zij 'tuktuk' zeiden, 'walkwalk' te antwoorden en een Laotiaanse kookcursus te volgen :-) Na een bezoek aan de plaatstelijke markt, leerden we eindelijk het geheim kennen voor het maken van 'sticky rice' en aten onze buik vol aan de andere 6 typische gerechten van het land.

Het dessert :-)


Geen opmerkingen: